Krúttsaga!!! (með hóst mjög alvarlegum undirtóni)

Aukasaga í þriðju bók.

Myndataka Rís Fíl fjölskyldunnar

 

Það var fallegur Sunrise dagur fyrir fjórtán árum síðan.  Átta ára gömul Anna Rís Fíl, situr upp í herbergi sínu við skartholið sitt og er að greiða flækjurnar úr síðu ljósu hári sínu ásamt því að raula lítinn lagstúf.  Lítil rifa opnast á herbergisdyrunum hennar og enn minni ljóshærður kollur kíkir inn um hana, með stóru ljósbláu augum sínum:„Sista, et eki a koma?  A bía ali efti þé nii.”

„Jú, litla karmellukaka mín.  Eftir augnablik.”

„Kamellukaka?  Eg e eki matu!”  Hann stappar fætinum reiðilega niður og hún hlær að reiðisvipnum á honum.  Reiðin sjatnar fljótt hjá honum og hann spyr saklausri röddu:„Hva et a gea?”

„Ég er að greiða mér?  Viltu hjálpa?”  Hún sýnir honum grænan plasthárburstann sinn.

„Hjápa?  Eg?”  Spyr tveggja ára gamli Phílí, smámæltri röddu.

„Hva ge eg get?”  Hann prílar upp á koll við hliðina á henni og setur fingur upp í munninn og sígur.

Hún réttir honum burstann og hann tekur við honum og starir á hann eins og hann geymi öll undur heimsins.

„Prófaðu að greiða mér.”

„Geia þé?”

„Já.”

„Má eg þa?”

Anna kinkar kolli og hann brosir breitt:„Alt í lagi.”

Með mikilli einbeitingu, tunguna í öðru munnvikinu, tekur hann til við að bursta hvert hár hár hennar, þegar hún hefur snúið baki í hann.  Hann fer nokkru sinni útaf en hún hvetur hann ákaft áfram, þannig að hann gefst ekki upp, stígur upp á stólinn og nær alla leið upp á kollinn á henni, þegar hann stendur á tám.

„Farðu varlega Phílí litli, passaðu þig að detta ek…”  En, því missir hann fótanna, hrópar upp fyrir sig og skellur aftur fyrir sig á gólfið.

„Phílí litli!”  Anna snýr sér við og sér hvar hann heldur hágrátandi um hnakkann á sér:„Áii, eg meidi mi!!  Þeta ee so vont!!!”

Hún tekur hann í fangið, kyssir á kollinn og samstundis hverfur allur hans sársauki og skaði.  En hann heldur áfram að hágráta fyrir það og hún kyssir hann á ennið og vaggar honum í fanginu, til þess að róa hann niður.

„Mama!  Eg vil fá mömu!  Hva e mama! MAMA!”

Í því heyrir Anna að einhver hleypur upp stigann og móðir þeirra kemur inn til þeirra, áhyggjurnar ein í framan.

„Hvað gerðist eiginlega?  Er ekki allt í lagi með hann Phílí minn???”  Hún tekur Phílí litla í fangið, sem heldur áfram að gráta og segja mama, mama.

„Jú, hann datt bara og meiddi sig.  Ég er búin að lækna það.”

Evíta kyssir aftur og aftur á kollinn hans Phílí:„Æ, kúturinn minn.  Svona, svona þetta er allt í lagi,” og hún vaggar með hann í fanginu, eins og þegar hann var bara ungabarn.

Aftur er hlaupið upp stigann og faðir og hundurinn þeirra Bleu kemur blaðskellandi inn um dyrnar:„Hvað gerðist eiginlega?  Hvaða skellur var þetta?  Er ekki allt í lagi með Phílíus litla?”  Hann og Bleu grandskoða Phílí í fangi hennar, sem hættir loks að gráta og horfir stórum undrunaraugum á áhyggjusvipinn á föður sínum og hundi.

„Jú, jú, hann datt bara.  Ég er búin að lækna það,” segir Anna brosandi.

Phílípus andar léttar þegar hann heyrir svar dóttur sinnar og strýkur hári Phílís.  Bleu geltir reiðilega, eins og hann sé móðgaður yfir að hafa komið þarna að ástæðulausu.

„Blu!  Þa e alt í lagi me mi.  Eg baa datt.  Þae alt og sumt.”

Systir hans og foreldrar hlæja að fullorðinslega málfari hans í lokin og hann fer að hlæja líka.

„Af hveju eu alir a hlæa?”  Spyr hann svo og þau hlæja enn hærra við spurningu hans.

„Ertu ekki að verða klár Anna?  Myndatökumaðurinn bíður niðri.”

„Jú, jú ég er alveg til, mamma.”

„Flott, drífum okkur þá niður…ó,nei ég gleymdi að skapa kaffi handa manninum.  Komdu Anna, þú getur séð um kexkökurnar.”

„Hann getur nú alveg séð um það sjálfur, Evíta mín…”  En, leiftursnöggt hefur Evíta rétt Phílípusi Phílí og hleypur niður stigann með Önnu og Bleu.

 

Phílípus lyftir Phílí hátt upp í loft:„Jæja, kallinn minn, svo að þú varst að meiða þig?”  Phílí setur út hendurnar, eins og hann sé að fljúga í miðju loftinu:„Já, en þa va ekket vont.  Eg gáta eki neitt.”

Þungur á brún lætur faðir hans, hann síga niður og horfist í augu við hann:„Ekki, ljúga Phílíus litli.  Ég heyrði grátstöfin niður allan stigann.  Það er slæmur ósiður.”

Phílí blikkar stórum augum sínum:„A gáta?”

Faðir hans hristir höfuðið:„Nei, að ljúga.  Þú átt aldrei að plata.  Ef, þú gerir það þá veit maður aldrei hvenær þú segir satt.”

„Sega sat?  Ekki pata?”  Phílípus lætur Phílí sitjast á annan handlegginn á sér og ruglar hárinu á honum, sem lokar augunum og brosir:„Hárrétt hjá þér, sonur sæll.  Þú ert svo klár strákur að þú átt örugglega eftir að fá toppeinkunnir í skóla.  Alveg eins og systir þín.”

Með ruglað hárið lítur Phílí upp á hann og segir brosandi: „Topeinkunir, aveg eis og sista!”

Pabbi hans kinkar kolli:„Já, það er ég viss um.”

„Phílíp minn, ertu ekki að koma niður með Phílí litla?  Maðurinn er víst á tímakaupi…”  Kallar Evíta upp stigann og faðir hans slær á ennið á sér segir áríðandi röddu:„Tímakaupi!  Við verðum þá að drífa okkur kallinn minn!”

Phílípus stekkur niður stigann með Phílí litla í fanginu og lendir á jafnfætis neðst í honum.

„PHÍLÍPUS!  Þetta er stórhættulegt!  Ekki gera þetta með soninn þinn í fanginu!”

En, Phílí sem hafði æpt af gleði yfir að fá fiðring í magann, skríkti enn af gleði og Phílípus segir skömmustulegum rómi:„Fyrirgefðu Evíta mín.  Þetta kemur ekki fyrir aftur.”

„Af hverju varstu að rugla hárinu á honum!?  Í guðsins bænum hann er að fara í myndatöku, Phílíp.”  Evíta tekur Phílí litla úr fangi pabbi hans og fer undir eins að slétta ljóst hrokkið hár hans.

„Fyrirgefðu, Evíta mín.  Ég gleymdi mér aðeins,” Phílípus brosir vandræðalega með hendur í vösum.

„Huh, en hjartnæmt.”  Það fussar í Rettor Malice sem heldur á myndatökuvél, grautfúll á svip.  Hann hafði vonast til þess að fá að starfa hjá Cre-Vester Light, sem var þá öryggisverndari, enda löngu komin úr öryggisverndaranámi.  En Cre-Vester hafði afþakkað alla hjálp og látið eins og hann gæti einn sinnt verkefnum fyrsta öryggisverndarans.

„Sá er merkilegur með sig.  Bara vegna þess að hann kom upp um svik Descret fyrir tuttugu og átta árum síðan.  Destroy er þó enn laus.  Hann getur lítið montað sig af þessu, hugsaði Rettor með sér.

Rettor varð því að láta sér starf myndatökumanns lynda, þangað til að Cre-Vester yrði gerður að æðsta skapara að þremur árum liðnum.

Þeir vildu víst ekki veita svo ungum manni stöðu æðsta skapara á þessum tíma og lofuðu honum henni að fimmtán árum liðnum.  Ungum hann var sextíu og fimm á þeim tíma og er víst sextíu og sjö í dag.  Hann verður þrátt fyrir þær ráðstafanir yngsti æðsti skapari sögunnar.  Af hverju gátu þeir ekki bara drullast til þess að veita honum stöðuna á sínum tíma?  Þá væri ég ekki fastur í þessu skítastarfi.

 

„Herra Cre-Ttor, átt þú ekki einmitt dóttur á aldur við son okkar?”

„Huh?”  Rettor lítur undrandi upp við spurningu Evítu og svo kinkar hann kolli:„Jú, hana Magneu.  Ætli þau séu ekki jafngömul…”

„Og er það ekki rétt skilið hjá mér að sonur þinn er á aldur við dóttur okkar?  Fannst það bara skemmtileg tilviljun…”  Evíta brosir breitt og græn og blá augu hennar ljóma af spenningi.

„Evíta ekki…,”  segir Phílípus biðjandi rómi og Rettor svarar henni kuldalegum rómi:„Ég held að þú sért eitthvað að misskilja.  Ég á engan son.”

Svo breytist kuldinn í augum hans í smá hlýju:„Bara eina yndislega dóttur.  Það er alveg feikinóg.”

Evítu bregður við kuldann sem stafaði frá honum við eina saklausa spurningu og Phílípus gnístir tönnum.

En það fífl.  Á engan son?  Hann á Bobbý.  Hann á Bobbý með Stínu.  Þó að það hafi verið mistök á sínum tíma, er alger óþarfi að afneita honum algerlega.  Sem betur fer kemur Remus bróðir þó fram við hann sem son.  Þrátt fyrir að hann sé bara stjúpsonur hans og eigi tvö börn fyrir…  Bobbý ætti að vera níu ára í dag.   Heyrðu, hann á meira  að segja afmæli í dag…

„Jæja, getum við ekki drifið þetta af.  Ég á eftir að taka fleiri fjölskyldumyndir.”

Af hverju skapar þetta lið sér ekki bara myndavél?  Hún kostar að vísu fimmtíu gullpeninga en samt.  Þá þyrfti það ekki að kalla á mig.  En, ég býst við að þetta sé svo sem vinna….

„Jú, jú herra Cre-Ttor.  Er uppstilling fín, svona?”  Spyr Evíta mildri röddu, þar sem hún stendur fyrir aftan Önnu og Phílípus heldur á Phílí.

Rettor yppir öxlum:„Jú, jú svosem.”  Og smellir svo af, án þess að biðja þau um að brosa.  En, það var reyndar óþarfi, því að þau gerðu það öll þegar að ljósið blikkaði á vélinni.  Uppgerðarbrosi, nema reyndar Phílí sem brosti af einskærri ánægju.

Myndin prentast strax úr véli og Rettor hrifsar hana þaðan og sýnir þeim:„Hérna, er þetta nógu gott fyrir ykkur?”

Evíta er engan vegin sátt við myndina en hún þorir ekki að mótmæla geðstirða manninum og Phílípus nennir því ekki.

„Gott, má þá fá peninga mína?  Ég er á hraðferð.”  Frekjulega réttir hann fram hendi síns og Phílípus setur í brýnar, setur Phílí litla niður sem fer strax að hlaupa um eins og hann hefði áður verið í böndum, tekur fram pyngju sína og telur upp úr henni:„…tuttugu…og þrjátíu.  Er þetta nóg?”

Rettor skoðar peninga í lófa sína og grettir sig, eins og hann hefði slett slími á hann:„Nei, þetta er hreint ekki nóg!  Ég er á tímakaupi.  Það eru hundrað gullpeningar!”

„HUNDRAÐ!  Ertu frá þér maður, það er helmingi dýrara en ein myndavél.  Svo tókstu ekki nema eina mynd…þú þarna…!”  Eldrauður í framan hyggst Phílípus rjúka í hann en Evíta heldur aftur af honum og segir biðjandi rómi:„Ekki, elskan.  Borgaðu bara manninum.  Ég gæti beðið bróður minn um lán.”

„Huh, Credesarfíflið!  Eins og hann myndi gera það,”  en undir bænaraugum hennar borgar hann Rettor, það sem vantar upp á.

,,Ekki vera pirraður út í mig heldur hann Cre-Vester.”

,,Ha?  Cre-Vester?  Áttu ekki við Nightmare?”

,,Nightmare, jú hann er vissulega alger martöð þessi maður…”

,,Ég myndi tala varlega ef ég væri þú, um einn af æðstu sköpurunum.”

,,Hvað ertu að bulla, hann er ekki orðinn æðsti skapari.”

,,Jú, hann svór embættiseiðinn þegar hann var sextíu og fimm ára.  Ég hélt að allir vissu það.”

,,Hvert þó í…það hefur svindlað á mér!”

,,Þú þekkir þá tilfinninguna.”

En Rettor heyrir ekki neitt, heldur strunsar út án þess að kveðja né þakka fyrir sig.

 

„En ógeðfelldur maður,”  tautar Phílípus reiðilega.  Hann hrekkur við þegar að einhver hnippir í skyrtulafði hans og þegar hann lítur fyrir sig, sér hann Phílí, sem er hættur að hlaupa og brosir breitt:„Pabi, pabi.  Má eg fá ís?”

„Ís?”  Phílípus lyftir brúnum:„Af hverju viltu fá ís?”

„Ceateísinn!  Eg meid mig áan.  Þae en vont.”  Phílí bendir á hnakkann sinn og setur upp sakleysislegt bros.

Faðir hans andvarpar og krípur í augnhæð við hann:„Phílíus litli, ekki ljúga.  Manstu hvað ég sagði þér.  Ef þú platar, þá veit ég aldrei hvenær að þú segir satt.  Systir þín er búin að lækna þig…”

Varirnar á Phílí titra, eins og hann ætli að bresta í grát en svo hrópar hann hástöfum:„En, þeta e en vont!  Má eg fá ís!  Ceateísinn!  Ceateísinn!  Hann e svo góðu!”

Pabbi hans leggur höndina á kollinn hans og segir alvarlegum rómi:„Phílíus minn, það kostar tuttugu gullpeninga að skapa hann utan Createdagsins…”

En Phílí er ekki að hluta helstur stappar niður fótunum:„Ís, ís, mi langa svo í ÍS!!!”  „NEI!”

Phílí litli hrekkur í kút við harðan róminn, hrökklast aftur á bak og fer að háskæla.  Evíta grípur hann, lætur hann gráta á öxlinni sinni og strýkur á honum bakið:„Phílípus þó.  Ekki vera með þessi læti.  Hann veit ekki betur.  Hann skilur ekki að ísinn kostar mikla peninga.  Hann skilur ekki hugtakið peningar.”

Pabbi hans strýkur hnakkann vandræðalega:„Fyrirgefðu innilega Phílíus minn.  Pabbi þinn er bara í svo vondu skapi núna.  Það var alveg hundleiðinlegur maður hérna áðan sem stal öllum peningnum okkar…”

Evíta hvessir augum á hann:„Phílípus, ekki ljúga að barninu.”

Phílí gleypir við hverju orði, snýr sér að föður sínum og spyr stóreygður með óstyrkum rómi:„Sta..sta..sta..stal?  En..en ef…eg stela frá onum.  Á ú vera gla..u?“   Það kemur á föður hans að heyra uppástungu sonar síns:„Phílíus, hvernig dettur þér það í hug?”

„Ú altaf a hugsa um peninga.  Okkur vanta peninga.  Eg stela.  Margi peninga.  Ú ekki lengur reiu.”

Phílí hendir höndum upp í loft, en faðir hans hristir bara höfuðið:„Æ, það er ekki satt Phílíus litli.  Þú mátt aldrei stela.  Það er ljótt að stela.”

Phílí lætur hendurnar síga:„Ljót a stela?  Af hveu?  Á margi peninga!  Nei, mikli!”   Pabbi hans andavarpar:„Æ, Phílíus litli.  Allt í lagi, bara í þetta sinn.”

En til þess að svara spurningunni um hvort honum þyki það allt í einu í lagi að stela, dregur hann fram pyngju sína, telur fjörtíu peninga upp úr henni, hendir upp í loft og samstundis koma tveir Createísar í sitt hvorri hendinni á honum.

Hann réttir skælbrosandi Phílí einn, sem hann tók við með báðum höndum:„Ceateísinn!  Jeeiii!  Eg fekk Ceateísinn!  Möggum möggum mánuðum fy!”  Takk pabi!  Takk kælega!”

Evíta sem starir á eiginmann sinn fyrir að vera allt í einu að spreða í einhvern óþarfa, hristir höfuðið og segir hvassbrýnd:„Phílípus þó, ekki spilla honum svona.  Hann þarf að læra að getur ekki fengið allt sem hann vill.”

Phílípus forðast gagnrýnisaugu hennar:„Ég veit…fyrirgefðu Evíta.”

Anna sem borðar hinn ísinn, segir:„Takk, pabbi, en þú þurftir ekki að gera þetta.”  „Ég veit Anna, ég veit.”

 

Allt í einu verður Evítu starsýnt á eitthvað fyrir utan stofugluggann þeirra, sem gerir hana náföla og hún skelfur öll á beinunum:„Te…tes.”

„Huh?”  Phílípus snýr að glugganum.

„Cre-Tes er hérna fyrir utan! Fljótur feldu Phílíus!”  Hún ýtir Phílí á bak við sig og Phílípus grípur hann naumlega, þegar hann var næstum því dottin í gólfið, vegna hamagangs hennar:„Hvaða, hvaða, hárið er alveg umbreytt.  Hann heldur ekkert að Phílíus litli sé tortímandi, er það nokkuð?  Er hann virkilega það heimskur?”

En Evíta er ekki að hlusta:„Phílíus, ekki borða þennan hluta.  Honum er alltaf hent!”  Phílí er komin niður að neðsta hluta ísinn, sem hann hafði svolgrað í sig á ofurhraða:„Nei, eg eska lakkísísinn me kókos…”

Evíta rífur í dökkrautt hár sitt þegar hann nartar í ísinn með merki tortímendanna:„Phílíus, ekki borða þetta, sagði ég!  Phílíus Phílípus Rís Fíl Creator!!!”  Hún slær ísinn hans í burtu, svo hann missir hann á gólfið og fer að hágráta við þá sjón, frekar en höggið sjálft.

Phílípus tekur utan um Phílí:„Evíta mín, hann er bara lítill krakki….

Evíta heyrir ekki neitt og bendir á snöktandi Phílí sem grúfir sig í föður sinn:„Þú mátt ekki gera neitt tortímandalegt, á meðan frændi þinn er hérna, er það skilið Phílíus!!!?”

Phílí sígur ákaft upp í nefið:„Mama, af hveu etu svoa rei?  Eg skal eki boa þeta.  Me finst baa lakkís góur.  Fygefðu, mama!  Eg e eki totimi!  Eg e eki totimi!  Eg get eki eytt.  Eg e skapai.  Aveg eins og ið.  Aveg eins og ið!”  Hann spennir greipar en mamma hans hreytir út sér og strunsar að útidyrahurðinni:„Þegiðu nú, Phílíus!!!”  Tárvotum augum horfir Phílí upp á föður sinn:„Pabi, af hveu er mama svona?  Eg geði eki neitt.”

Phílípus tekur þéttar um hann:„Þetta er allt lagi Phílíus litli.  Mamma þín er bara svolítið stressuð.  Svona, svona, þetta verður allt í lagi.  Allt í lagi.”  Með heitri hendi þurrkar hann tárin sem streyma niður kaldar kinnar sonar síns.

Crevestíski Cre-Tes…

„Bróðir sæll, hvað dregur þig hingað?”  Segir Evíta með uppgerðarkurteisi og tifandi augum.

„Sæl, Crea-Títa.  Ég er bara að heilsa upp á ykkur.  Hvernig hefur Anna það?”

Evíta hafði alls ekki búist við að hann myndi spyrja um dóttur hennar og segir forviða:„Anna?  Hún hefur það mjög fínt.  Af…af hverju?”

Þá grípur Cre-Tes um axlir hennar og starir stíft í augu hennar:„Crea-Títa framvegis þá skaltu ekki gera allt sem í valdi þínu stendur til þess að halda ekki Línu frá Des.  Þú vilt ekki losna við tortímandann úr henni og gera hana að heilum skapara.  Hatrið þitt ekki á ekki eftir að aukast í garð tortímenda.  Þegar að gullflugurnar koma og ég læt ég þig vita, skaltu ekki halda eins fast um Línu og þú getur.  Alveg sama hvað er að gerast í kringum.  Alveg sama þó börnin þín og hundur kalli hástöfum á þig.  Sama hvað þú gerir ekki sleppa henni nema á því andartaki sem hún bítur þig.”

Hann sleppir öxlum hennar og Evíta blikkar augunum í gríð og erg, eins og sterku ljósi hafi verið lýst upp í þau:„Huh, hvað varstu, að segja eitthvað bróðir?  Má ekki bjóða þér inn fyrir?”

Cre-Tes hristir höfuðið:„Nei, þetta er fínt.  Þakka þér fyrir Crea-Títa og fyrirgefðu…”  Evítu bregður við blíðan róminn hans:„Fyrirgefa hvað, bróðir sæll?”

Hann hneigir sig fyrir henni:„Fyrirgefðu innilega ónæðið.  Ég skal ekki trufla ykkur frekar.”

 

„Hvað vildi Cre-Tes eiginlega?”  Spyr eiginmaður hennar ergilegum rómi með Phílí litla í fangi sínu sem borðar ísinn hennar Önnu með bestu lyst.  En hún hafði gefið honum sinn ís.

Evíta heldur um handleggina:„Ég…ég veit það ekki.  Hann spurði bara um Önnu.”  Anna verður hrædd að sjá og felur sig á bak við föður sinn og Phílípus stekkur á fætur, eins og hann ætli að vernda hana fyrir Cre-Tes sem er ekki einu sinni þarna:„Önnu?  Hvað vildi fíflið henni?”

Evíta forðast ásakandi augnráð hans:„Ekki kalla hann fífl.  Hann…er þó bróðir minn.”  Phílípus hnyklar brýnar:„Huh.  Ertu búin að jafna þig?  Þú gerðir Phílíus litla dauðhræddan áðan.”

Phílí litli hættir að borða ísinn en hann er aftur komin að neðsta hlutanum.

Evíta bítur á vör:„Æ, fyrirgefðu innilega Phílí minn.  Mamma var bara svo hrædd.”  „Hæd?  Vi hva?   Vi hva e mama hæd.  Mama eki hæd vi neitt.  Mama tarf eki a vera hræd vi neitt.”  Phílí litli stingur ísnum upp í sig og réttir út útbíaðar hendurnar til marks um að hún eigi að taka hann sem hún gerir, tekur ísinn varlega út úr honum og leggur hann í hendur hans.

Evíta starir fjarrænum augum fram fyrir sig, á meðan að hann klárar að borða ísinn sinn:„Nei, það er alveg rétt hjá Phílí minn.  Mamma þarf þess ekki…alls ekki…

Hvað ef saga- Ferðamannaþáttur Tea, Annar hluti.

Æfing sem ég gerði fyrir margt löngu í ritsmiðju Kópavogs.  Hvað ef saga fyrir Línu Descret.  Kynning á heiminum í bókaflokknum.  Með myndum af persónunum úr fyrstu bókinni ásamt skissum.

Hefði getað gerst á milli þriðju og fjórðu bókar.

 Þetta er ekki ferðamannaþáttur! Seinni hluti.

Um leið og gullhurðin hefur skellt að baki þeirra, dettur myndavélin á hliðina.

,,Úps, fyrirgefðu Bobbý.“ Tea smellir fingrum þannig að máttur æðstu skaparanna hverfur og myndavélin réttist af.

,,Tea, hvað ertu að vilja hérna?“ Perluhvít augu stara heiftursfullt á hann yfir langborðið og ljósblá horfa forvitin á hann.

,,Nightmare, ég er með ferðamannaþátt…“

,,Ferðamannaþátt?“ Snjóhvíti Nightmare verður eldrauður frá toppi til táar:,,Hvernig datt þér sú vitleysa í hug? Hefurðu ekkert betra við tímann að gera!?“

Tea hörfar frá honum með hendurnar fyrir sig:,,En…en…“

,,Hásætissalurinn er engin ferðamannastaður. Hypjaðu þig héðan út!“ Nightmare bendir á gullhurðina og snýr sér að táning við hlið hans, með derhúfu og hvíta skikkju:,, Öryggisverndari, henti honum út!“

,,Gerðu það sjálfur.“ Öryggisverndarinn snýr sér frá honum með hönd undir kinn. Það glampar á silfurlituð armbönd um úlnliði hans. Stjórnunarhandjárnin.

,,Phílíus!“ Nightmare notar vatnshendur til að toga derhúfuna fyrir augun á honum og halda henni niðri. Phílí sótbölvar og berst um til að losa hana.

,,Bíddu, bíddu, mig langar fyrst að sýna fólkinu æðstu tortímendurna,“ segir Tea og bítur á vör þegar hann sér hversu mikið Nightmare verður skemmt yfir ósk hans.

,,Æðstu tortímendurna? Heldurðu að fólk hafi eitthvað gaman að því að sjá þá? Þeir eru bara notaðir við aftökur og pyntingar.“ Hann telur á fingrum sér:,,Yrza lætur manni líða eins og þúsund nálar séu að stingast hægt inn í eyrun manns og höfuð, rafstraumur að fara um mann alla og það sé verið að kreista lungu manns afar hægt. Xefa aftur á móti, eins og verið sé að slíta neglurnar af manni í heilu lagi, rífa húðina af og að tennurnar séu allar að hrynja úr manni, líkt og verið sé að rífa þær úr með töng. Allt voða huggulegt.“

Nightmare brosir lævísislega:,, Wara, já ef þú hefur séð Wara þá er ekki bókað að þú sérð ekki dagsljósið. Þú varst undantekning.“ Hann rífur derhúfuna af Phílíusi, þannig að ljóst hrokkið hárið kemur í ljós. Phílí gnístir tönnum og rauður í framan nær hann að kreista fram lítinn loga svipaðann þeim á eldspýtu, þrátt fyrir ærandi verkina í handleggjunum. En þegar hann ætlar að kveikja í húfunni slær vatnhendi á eldinn og slekkur hann. Nightmare þurfti ekki að snúa sér við til að sjá hvað hann væri að bralla.

Tea er ekki að hlusta heldur slær í borðið, þannig að rauður hnappur birtist á því.

Nightmare og Phílí dauðbregður við þá sjón og Nightmare hrópar upp fyrir sig:,,Hvað ertu að gera! Ekki snerta takkann!“

Myndavélin sýnir skyndilega Tea langt í burtu.

Tea brosir sposkur á svip:,,Haldið þig að ég sé hálfviti. Bobbbý, ég er bara að benda fyrir mynda…úps!“ Í sama bili styður Tea á rauða hnappinn, svört hurð birtist við hlið þeirra og lyftist hægt upp.

,,TEA! Hvað hefurðu gert! Nú verðum við að gefa þeim eitthvað verkefni annars eyðist heimurinn. Og það er ekki hægt að láta það hella upp á te eða eitthvað slíkt. Grr…eins gott að við höfum öryggisverndara fyrir svona rugl.“ Með einni fingrahreyfingu hrindir hann Phílí úr stólnum og með annarri hendir hann honum í armstól fyrir framan langborðið.

,,Heyrðu, ekki aftur! Þú vilt semsagt að kraftar mínir fari í rugl!?“ Stólfæturnir læsast um fæturna á Phílí og armarnir leggjast þvert yfir hann eins og spennitreyja.

,,Nei, ég vil það ekki neitt…“ tuldrar Nightmare lágum rómi eins og hann skammist sín fyrir að viðurkenna það.

Phílí lyftir brúnum yfir svari hans og Nightmare bætir við til útskýringar:,,En þetta er eina leiðin.  Vertu kyrr. Þú mátt hafa svarta hárið.“ Nightmare smellir fingrum þannig að ljóst hárið verður svart og úfið.

,,En fallegt af þér….,“ segir Phílíus ísköldum rómi.

,,Nightmare, ég skal taka þetta á mig…ég meina þetta er nú mér að kenna,“ segir Tea biðjandi rómi og togar í ermina hans en Nightmare slær honum frá sér:,,Vitleysingur, þeir geta ekki gert æðstu sköpurum mein. Þeir lifa fyrir okkur. Við getum bara gefið þeim verkefni. Slökktu á myndavélinni!

Tea er gráti nær og snýr fingrum um hvorn annan:,,En..en, ég ætlaði ekki að gera þetta…ég var bara með ferðamannaþátt…ferðamannaþátt…“

Hvað ef saga- Ferðamannaþáttur Tea. Fyrsti hluti.

Æfing sem ég gerði fyrir margt löngu í ritsmiðju Kópavogs.  Hvað ef saga fyrir Línu Descret.  Kynning á heimi bókaflokksins.  Með myndum af persónunum úr fyrstu bókinni.

Hefði geta gerst á milli þriðju og fjórðu bókar.

Þetta er ekki ferðamannastaður!  Fyrsti hluti.

„Heil og sæl og velkomin til Creation! Við erum hér stödd fyrir framan heimili hæstvirtasta embættismanns Create, Cre-Tesar Títósar Rís Fíl Creator.“ Lágvaxinn maður með mosagrænt hár stendur með hljóðnema fyrir framan sjö hæða háan herragarð og talar fyrir framan myndavél. Fyrir aftan herragarðinn sést sjávarblár múr sem umkringir alla borgina.

„Venjulega hefði maður þurft að tilkynna komu sína í þennan hátalara hér.“ Tea ýtir við hvítum stólpa sem liggur á jörðinni, þannig að í ljós koma brot úr tæki og við hliðina á því, snarkar og gneistar af föllnu stálgirðingunni:„Það var ekki leikið að því að fá leyfi til þess að koma hingað inn en…“

Það kemur prakkaralegur svipur á Tea, þegar hann snýr sér að myndavélinni:„ En sem betur fer er girðingin i molum, þannig að hver sem er getur bara labbað inn! Humm, nú þarf ég bara að fá einhvern til að opna hliðið fyrir okkur.“ Þar sem hann stendur fyrir framan sólargult hliðið, koma blaðgrænu augu hans auga á mann í kaffibrúnu vesti:„ Aha, herra Cre-Tes en sú heppni!“

Tea veifar glaðlega en herra Cre-Tes fölnar upp eins og hann hafi séð draug:„Pa…Tea! Hvað ert þú að gera hér!?“ Cre-Tes bakkar hratt frá honum, hrasar á vínrauðu skikkjunni sinni og fellur aftur fyrir sig.

„Gætirðu vinsamlegast…?“ Spyr Tea blíðlegum rómi og tekur ekkert eftir óðagotinu hjá Cre-Tesi. Þó hann skilji lítið í því af hverju hann sjálfur er skyndilega reikull á fótum og allt umhverfið snúist fyrir augum hans, eins og hann væri staddur í þvottavél.

Cre-Tes stöðvar hann með hönd á lofti:„Já, já, bíddu augnablik!“ Hann skimar um allt og andar ekki léttar fyrr en hempuklæddur tortímandi birtist við hlið hans. Tea blikkar augunum ótt og títt, þegar allt hættir að hringsnúast.

„Já, hvað viltu?“ Herra Cre-Tes stendur á fætur, dustar rykið af súkkulaðibrúnum buxum sínum og snýr upp á nefháraskeggið sitt.

„Gætirðu opnað hliðið fyrir okkur?“ Tea bendir á sig og myndatökumanninn.

„Opnað hliðið? Er það allt og sumt! Er það eina ástæðan fyrir því þú kallaðir á mig!? Þú veist að sem æðsti skapari geturðu bara flogið beint yfir múrinn. Hvaða óþarfa vesen er þetta!?“ Cre-Tes kreppir hnefann og það sama gerir tortímandi hans:„Grr…..fað..skapari…leyfðu mér að eyða honum….“

„Ekki núna Destroy-Ta.“

„En ég var að lesa Óvini Decre! Tea truflaði mig á spennandi stað…“ Hempuklæddi tortímandinn veifar myndasögublaði framan í skapara sinn.

„Þegiðu Destroy-Ta.“

Tea tekur ekki eftir hvað þeir stara hatursfullt á hann og hann segir barnalegum rómi:„Já en það er ekki sama dramatíkin. Ég ætla að búa til þátt fyrir sjónskjáinn. Ferðamannaþátt.“ Hann sveiflar höndunum upp í loft.

Destroy-ta og Cre-Tes stara á hann. „Ferðamanna…?“ Cre-Tes andvarpar, gefur vörðunum í varðturninum bendingu og segir:„Gjörðu svo vel.“

Sólargult hliðið opnast með miklum látum fyrir aftan þá og inn kemur gríðarmikill vindugustur sem feykir hettunni af tortímandanum, þannig að náhvítu augu hans sjást ásamt svörtu hárbroddunum. Axlarsítt hár Cre-Tesar flaskar að baki hans .

Tea nuddar sandinn burt úr augunum, veifar til þeirra og brosir á leið sinni út um hliðið:„Takk, telaufin mín!“

„Og komdu aldrei aftur…“

„Ha?“ Tea snýr sér hratt við en í sömu mund skellist hliðið að baki hans og myndatökumannsins.

Tea nuddar saman lófunum:„ Jæja, þá leggjum við í hann.“ Hann brosir við spurningu myndatökumannsins:„Ha, nei, nei. Ég ætla ekki að ganga í gegnum alla eyðumörkina, Bobbý. Heldur fara bara rétt út fyrir hliðið og svo nota beina staðsetningu til að komast til þjálfunarbúðanna.“

Eftir að hafa verið hraktir burt frá þjálfunarbúðunum og fangelsinu, með þeim orðum að þetta væru engir ferðamannastaðir og þurft að forða lífi sínu undan hárbeittum pinnum, snýr Tea ásamt Bobbý til baka með sárt ennið.

„Ojæja, það mátti svo sem reyna. En við gátum allavega farið í gegnum þorp heimskulegra drauma, dal heimskulegs ótta og yfir hengibrú heimsku ungdómsins. Náðirðu ekki mynda allt, Bobbý?“

Tea brosir dauflega:„Mjög gott. Synd að Sunrise hafi ekki viljað sýna okkur neitt af húsi sínu. Allt vegna þess að eplaísinn bráðnaði fyrir framan nefið á honum! Hvernig átti ég að vita að Descre bölvunin væri líka á ís? Notaðir þú ekki örugglega A.T á myndefnið úr göngunum? Gott, ég vil ekki að einhver finni bækistöðvar andspyrnuhreyfingarinnar. Lína var alveg nógu reið að sjá mig.“

„Hvað eigum við eftir?“ Tea skapar kort og skoðar það vandlega:„ Ah, svæði 40, sundlaugina, kvikmyndahúsið, verslanirnar, frumskóginn,…humm, þetta höfðar örugglega ekki til ferðamanna. Huh?“ Tea horfir á Bobbý og kortið til skiptis:„Ó, höfðar þetta til þeirra? Ég hélt að þeir vildu frekar prófa eitthvað nýtt.“ Hann rúllar upp kortinu og stingur því inn á sig:„Ég ætla allavega að sýna þeim sköpunarsvæðið og höfuðstöðvarnar.“

Freaky Friday Part IV-Lokahluti

Lokahlutinn skiptist upp í fimm hluta.

Hér er hægt að lesa fyrri hlutana af sögunni.

Fyrsti hluti

Annar hluti

Þriðji hluti

Freaky Friday Part IV-Lokahluti 

Úr III hluta FF

 Phílí barði með hnefanum í langborðið með miklum grimmdarsvip.  Hafði hann virkilega heyrt plomb hljóð eða eitthvað slíkt?  Phílí leit í áttina þar sem hljóðið hafði borist og sá að rauður takki sem öskraði á hann (ekki bókstaflega samt) að ýta alls ekki á sig hafði birst.

Phílí, sem hafði aldrei séð þennan takka áður fór jafn hægt að honum og hann væri að nálgast villidýr.  Ætli þetta sé leynivopn æðstu skaparanna?  Eitthvað sem ég gæti notað gegn Credesarfíflinu?  Phílí leið eins og hann hefði séð Createísinn hrapa af himnum ofan ásamt hríðskotabyssu.  Phílí réð sig varla fyrir æsingi og fingurgómurinn hans var á hraðferð að takkanum í sömu mund að gullhurðin hrópaði:,,PHÍLÍPUS RÍS FÍL…EEEH CONCEQUENSES HEIMTAR AÐ FÁ AÐ KOMAST INN ÁSAMT PHÍLÍUSI RÍS FÍL!  HANN SEGIST HAFA HANDSAMAÐ SVARTA ELD!”

En Phílí heyrði ekkert né sjá neitt annað en þennan forboðna takkann og hrjúfótti fingurgómurinn hans var í seilingarfjarlægð frá rauða slétta yfirborðinu.   Phílí, sem vissi varla hvort hann væri staddur í draumi eða veruleika, var sama um allt annað í kringum sig nema þennan takka.  Hann og takkinn voru eitt.

 

,,EKKI SNERTA TAKKANN!”

,,Huh…”  Phílí getur svarið það að hann heyrði tvær raddir segja þetta eða er hann endilega að missa það?  Hann er nú eftir allt saman fastur í líkama Nightmare.  Tja, aðallega fastur vegna þess að hann hafði ekki sagt Sydney sannleikann.  Hann hafði enga hugmynd um hvort að þetta væri afturvirkt ferli eða ekki.  Hver var líka að hrópa að honum að snerta ekki takkann?  Var það Credesarfíflið?  Jæja, hann skyldi sko sýna honum að hann kæmist ekki lengra með áætlunina um að taka yfir æðstu skaparanna.  Phílí var handviss um að alveg sama hversu æðstu skaparanir eru slæmir þá væri Credesarfíflið milljón sinnum verra og hann ætlaði að gera allt sem í sínu valdi stóð til þess að koma í veg fyrir að hann kæmist til valda.  Þar með að ýta á takkann sem hlýtur að geyma leynivopn æðstu skaparanna.

,,Æ!”  Phílí kemst ekki lengra með hugdjöfru áætlun sína að stöðva Cre-Tes í því að ná heimsyfirráðum, þar sem skyndilega slær vatnskennt hendi fingri hans burt.  Hann blæs á fingurinn en þegar hann ætlar að gera aðra tilraun til að ýta á forboðna takkann er hrópað að honum:,,ÉG SAGÐI ÞÉR AÐ SNERTA EKKI TAKKANN!”  Það er gripið með álíka miklum ofsa um úlnliðinn á honum og hrópað var að honum.

Phílí snýr höfðinu hægt til hliðar þegar hann ber kennsl á röddina og hendist upp eftir að hafa fengið grun sinn staðfestann.  Hann horfir beint í silfurbláu augu föður síns en þrátt fyrir fast takið um úlnlið hans, er ekki að finna reiði í augnaráðinu heldur þvert á móti ótta.  Ótta sem að Phílí hafði ekki séð síðan að mömmu hans var eytt af Des óviljandi fyrir tíu árum síðan.  Nei, það er reyndar ekki rétt munað hjá honum.  Hann hafði séð þennan ótta fyrr, fyrir tveimur árum síðan eftir að systir hans hafði fundist sálarlaus í frumskóginum.  En þann dag hafði hann líka séð hina heljarmiklu reiði sem býr innra með föður hans.  Phílí ætlaði aldrei að upplifa þann ótta aftur.

,,Pab..ég á við.”  Phílí bítur í tunguna á sér og segir eins kuldalega og hann getur:,Hvað ertu að gera hérna herra Cre-Tar?”  Hann er þó fljótur að bæta við biðjandi rómi:,,Slepptu mér…”  og nær því ekki alveg að halda sér í karakter.

Nightmare hefði slegið hendi hans burt eða hótað honum með æðstu tortímendunum.  Alls ekki sagt, slepptu mér, eins og lítið barn sem er að stelast að fá sér Createís.

,,Phílíus, hættu þessum leikaraskap!  Við vitum að þetta er þú.”  Hastar pabbi hans á hann þó að óttinn sé ekki með öllu horfin úr augum hans.

Phílí getur varla lýst því hvað hann er fegin að heyra þessi orð þrátt fyrir að þau hafi verið borin fram með þessari hörku.  Hann hafði ekki gert sér grein fyrir óttanum við að þurfa standa einn í þessu.  Hjálparleysinu sem líktist því að vera staddur í martröð og þar sem Phílí hefur það fyrir venju að eyðileggja allt í draumum sínum.  Var takkinn eina leiðin út úr þessu helvíti.

,,Pabbi!”  Hann kastar sér um háls föður síns og í eitt yndislegt augnablik finnst hann honum hafa snúið aftur í alvöru líkama sinn.

Að baki þeirra missir Nightmare í líkama Phílíusar andlitið yfir þessari sjón en á hinn bóginn virðist pabbi Phílíusar ekkert kippa sér upp við að þetta sé annar líkami en venjulega.  Hann tekur utan um hann og klappar sefandi á aldrað bakið hans:,,Svona, svona þetta verður allt í lagi.”

Fegðarnir hrökkva upp við hart bank og Phílí sér að Nightmare hefur barið í borðið til að rauði takkinn hverfi.

Hann trommar með ungum fingrunum á borðið, setur í brýnnar til að líkjast sem sínu rétta sjálfi og segir ísköldum rómi:,,Veistu hvaða takki þetta er, Phílíus?”

Phílí hristir snjóhvítt höfuðið en á þó erfiðast með að meðtaka það að vera horfa á sjálfan sig.  Þetta er eins og vera horfa á spegil sem virkar öfugt.  En af hverju er Nightmare klæddur sem hann í þessi dökkgrænu náttföt?  Phílí hatar þau út af lífinu og mænir með eitruðu augnaráði á þau.  Bíddu en af hverju er Nightmare enn í náttfötum…eh það er að segja af hverju er ég enn í náttfötum en ég var ekkert í náttfötum í gær…hvað þá þessum…

,,Phílíus!”

Phílí kipptist við og finnst enn furðalegra að það sé líkami hans sem er að kalla á hann.

,,Þessi takki sem þú ætlaðir að vera svo sniðugur að ýta á…”  Nightmare þegir til þess að búa til spennu eða hefur hann kannski gleymt því sem hann ætlar að segja.  Phílí stífnar upp þegar að Nightmare horfir á hann úr hans eigin líkama með grimmdarsvip eins og hann viti hvað hann sé sað hugsa.

,,Er takkinn til að kalla á æðstu tortímendurnar,”  lýkur pabbi Phílís loks setningunni eins og hann hafi gefist upp á að bíða eftir að Nightmare kláraði setninguna.

,,Þakka þér fyrir herra Phílípus…” segir Nightmare án þess að meina það á nokkurn hátt en pabbi Phílís heldur áfram:,,sem þú ætlaðir að nota á Phílí fyrir stofndagshrekkinn.”  Hann horfir á Phílí…nei Nightmare í líkama hans með svo köldu augnraráði að Nightmare nei Phílí finnist sem hann sjái ísnálar skjótast á milli þeirra.

,,Í alvöru!?”  Phílí brosir með andliti sem er ekki vant því að brosa.  Hann hefði þá í alvörunni fengið að upplifa það að vera eins og Pellý.  En svalt…

,,Af hverju brosirðu?  Þetta er ekkert gamanmál!  Hann ætlaði…”  Pabbi hans bendir á Nightmare sem virðist hafa verið sleginn út af laginu með þessum ásökunum.

,,Nei ég…”

,,og alveg sama þótt að það hefði endað með nákvæmlega sömu afleiðingum og gerðist með Katharíönnu!  Kveikja í öllu saman og svo vera tekin af lífi fyrir það!”

,,Nei!  Ég ætlaði ekki að gera það!”

,,Hvað þá?  Ég sá leyfisbréfið!  Þú fékkst leyfi frá Sunrise!”

,,Já…ég á við nei.  Ég var ekki sá sem bað um leyfi fyrir þessu.”

,,Ha!  Heldurðu virkilega að ég trúi því!”

,,Cre-Tes Títós Rís Fíl Creator var sá sem bað um það.”

 

II

 

Það fellur dauðaþögn í hásætissalnum og þrátt fyrir að venjulega ætti að heyrast í vatnsniðnum í sköpuðu vatnsföllunum fyrir utan alheimsstöðvarnar undir þannig kringumstæðum, all staðar í skólanum, þá barst ekkert af honum inn í hásætissalnum. Það er í alvörunni dauðaþögn.  Þeir hættu meira að segja að anda.

,,Cre…Tes?”  Phílípus starir á Nightmare í líkama sonar síns eins og hann sé í fyrsta sinn að átta sig á því, að það er ekkert eðilegt að sjá hann þannig.

Nightmare kinkar kolli með höfði Phílíusar:,,Já.”

,,Cre…Tes bað um það…þrátt fyrir það sem gerðist með systur hans…?  Þrátt fyrir að hafa misst föður sinn og móður…”  Phílípus faðmar Nightmare-Phílí þéttar að sér með fjarrænu  augnaráði.  Það er eins og silfurbláu augu hans hafi misst allan lit.

,,Já,”  segir Phílí-Nightmare án nokkurar tilfinningu.  Phílí finnst undarlegt að heyra rödd sína gersneydda alla hlýju og finnst þessi dagur verða undarlegri með hverri mínútu sem líður.

,,En af hverju…?”  Spyr pabbi Phílís hljómlausri röddu og horfir niður fyrir sig eins og gólfið gæti svarað spurningu hans betur en Phílí-Nightmare.

,,Ég hef grun um af hverju en ég get ekki upplýst um það að svo stöddu.”

,,AF HVERJU Í HELLAMANÍA GERÐI HANN ÞAÐ!?”

,,Á, ekki öskra upp í eyrað á mér, pabbi.”  Nightmare-Phílí grípur um eyrað.

,,Fyrirgefðu, Phílíus minn.”

,,Þrjú orð.”  Phílí-Nightmare lyftir einum fingri fyrir hvert orð:,,Rís_Fíl_bölvunin.”

,,Rís Fíl…bölvun…?  En það er það sama og…,” tautar Phílí en Nightmare segir áður en Phílí getur sagt nokkuð fleira:,,Löng saga.”

,,Hversu…löng?”  Spyr Phílí líkama sinn.  Varla lengri en þessi undarlegi dagur…eða mér finnst hann allavega hafa verið langur.

,,Ég hélt að hún væri bara goðsögn…,” tautar pabbi Phílís og Nightmare blæs upp svarta hárinu af pirringi og segir:,,Finnst ykkur ekki að við ættum að fara að sinna okkar, ef svo mætti að orði komast, ástandi?”

,,Ha…jú…það er rétt…”  Pabbi Phílís horfir á hvar hann heldur utan um Nightmare og sér hvernig augasteinar sonar hans renna til af þreytu.

,,Sérstaklega þar sem við þurfum að losa drenginn þinn við þetta innsigli sem honum tókst að verða sér út um frá Cre-Tesi.  Frænda þínum virðist vera mjög í nöp við þig…”  Nightmare bendir með ungum ásakandi fingri á gamla líkama sinn:,,Mér er sífellt illt í höndunum.”

Það er fyrst þá sem Phílí tekur eftir því að Nightmare hefur öðru hvoru verið að nudda handlegginn eins og sé með náladofa.  En Phílí hafði veitt því litla athygli vegna þess að skærgrænu flauelisnáttfötin sem Nightmare klæddist áttu hug hans allan.  Loks rennur upp ljós fyrir Phílí.

Hann losar sig úr faðmlagi föður síns og segir:,,Hann gerði okkur þetta.”

,,Ha?”  Nightmare lyftir svartri augabrún og það sama gerir faðir Phílís með sína steingráu.

,,Hann gerði okkur að þessu sem við erum núna…semsagt lét okkur skipta um líkama.  Ég er viss um það…ég var viss um það en er enn vissari eftir að hafa heyrt þetta,”  segir Phílí og finnur hvernig það hjálpar honum að ná áttum í þessari hringavitleysu sem hann er lendur í, með því að reyna finna einhver rök í þessu öllu saman.

,,Cre-Tes?  Af hverju ætti að hann vilja svona vitleysu?  Gerði Sydney þetta ekki?  Talandi um Sydney, ég ætti að kalla á hann…”  Nightmare beinir augum sínum alfarið fram eins og hann búist að Sydney komi við það eitt, að hann hafi nefnt hann.

,,Sydney er saklaus,” segir Phílí og verður hugsað til þess hvernig Sydney hafði ekki minnstu hugmynd um að Phílí væri staddur í líkama bróður hans.  Nei, hann hafði ekki einu sinni kippt sér upp við að Nightmare væri að hrópa á hann vegna martraðar.  Phílí fer ósjálfrátt að flissa að myndinni af barnalegum Nightmare að halda fast utan um bróður sinn.  Pabbi hans spyr hvað þyki svona hlægilegt en Phílí svarar engu.

Nightmare hvessir á hann augum með ljósbláum augum hans, þannig að skyndilega virðast saklausu augun svo miskunnarlaus:,,Saklaus?  Bróðir minn er aldrei saklaus þegar kemur að tilraunum.”

Phílí snarhættir að hlæja og segir:,,Hann veit ekkert um þetta…”

,,Ha, trúlegt…ég skal kalla á hann og fá botn í þetta.”  Nightmare dregur djúpt að sér andann og byrjar að hrópa:,, SYD-

,,Já, bróðir?”

,,Ney..?”  Nightmare starir á hvar bróðir hans er skyndilega ljóslifandi kominn fyrir framan þá eins og hann hafi allan tímann verið þarna.

III

 

Skyndilega stendur Sydney Dawn fyrir framan þremmeninga eins og hann hafi alltaf verið þarna.

En það sem vekur mestu furðu er að hann virðist ekkert finnast neitt skrýtið við að sjá bróður sinn í faðmlögum pabba Phílípusar né sjá Phílí klæddan í dökkgræn náttföt eins og blóðkál.  Nei sjá Phílí skipa honum fyrir.  En það vekur mestu undrun hjá þeim öllum er að hann skuli hafa ávarpað Phílí beint eins og hann vissi um sálnaflakkið.

,,Sydney….”  Nightmare starir á bróður sinn með ljósbláum augum Phílís.

Phílí starir á Sydney með perluhvítum augum Nightmare.  Vissi..gerði Sydney okkur þetta virkilega?

,,Vissirðu…þetta allan tíma?”  Nightmare fylgist með bróður sínum stíga hægt í áttina til sín og ljósbláu augun lýsa af mikilli grunsemd en einnig, það sem kemur Phílí mest á óvart, ótta.

Nightmare tekur andköf af undrun þegar að Sydney faðmar hann fast að sér.

,,Það gleður mig að þú sért heill á húfi, bróðir sæll,”  segir Sydney klökknum rómi í svart hárið hans.

,,Sydney…” segir Nightmare á innsoginu.

Phílí veit ekki alveg hvað honum á finnast um þessa sýn.  Hvort hann eigi að hlæja óstjórnlega yfir furðuleika þess að sjá Nightmare svona mannlegan, svona viðkvæman en í hans líkama eða hvort hann eigi að gapa eins og gúbbífiskur.  Pabbi hans virðist eiga í sömu vandræðum ef marka má steinilostið augnaráð hans en það breytist reyndar fljótt í stingandi.

,,Vissirðu þetta allan tímann herra Cre-Tter?”

Sydney snýr sér að pabba Phílís sem horfir ásökunaraugum á hann, enn haldandi utan um bróður sinn:,,Að sjálfsögðu, ég gæti ekki verið vísindamaður alheimsshöfuðstöðvarnar, ef ég passaði ekki upp öryggi bróður míns.”  Hann klappar á svartan kollinn hans.

,,Sydney…” heldur Nightmare áfram að segja á innsoginu.  Phílí líður ekki vel að sjá líkama sinn muldra eitthvað sem ætti allt eins verið ástarjátning.  Viltu gjöra svo vel að hætta að misnota röddina mína svona Nightmare!   Á hinn bóginn er hann líka þakklátur fyrir að röddin hans hafði endurheimt hlýju sína sem hún hafði verið gersneydd svo lengi.  En öllu má nú ofgera!

,,Gerirðu..þeim þetta?”  Heldur pabbi Phílís áfram og Sydney lætur engan bilbug á sér finna, þegar hann hristir höfuðið og segir einfaldlega nei.

Ég vissi það Cre-Tes gerði þetta!  Ég sagði þetta!  Það hlakkar í Phílíusi en ekkert af þessu virðist hann geta sagt upphátt.  Hann vill ekki láta rödd Nightmare hljóma sigurvissa.  Aldrei.

,,En hvernig vissirðu þetta þá…?  Hversu lengi?”  Pabbi Phílís bendir til skiptis á Phíli í líkama Nightmare og Nightmare í líkama Phílí.

Sydney beinir borandi ljósrauðu augum sínum á Phílí sem líður eins og hann sé smá saman að breytast í gatasigti:,,Phílíus, þú veldur mér miklum vonbrigðum.”

,,Ha..ég?”  Phílí bendir á sig í líkama Nightmare.  Nightmare hefur gert alla þessa hræðilegu hluti og hann veldur þér fyrst vonbrigðum…þegar ég er hann!?

Sydney kinkar kolli yfir spurningu Phílís en ekki vangaveltum  og heldur áfram:,,Þú áttir að segja mér satt í byrjun.”

,,Svo þú vissir…?”  Phílí horfir í gaupnir sér til að forðast borandi augnaráð Sydney.

Sydney kinkar hægt kolli eins og hann sé að vega salt með höfðinu:,,Að þetta væri þú sem værir að hrópa svona örvæntingarfullt á mig í morgun?  Já.”

Pabbi Phílís horfiri hræddum augum skiptis á Nightmare-Phílí og Sydney:,,Örvæntingarfullt?  Hvernig þá?”

,,Eins og hann væri með martröð.”

,,Martröð!”  Pabbi Phílís horfir skelfingum lostnum augum á Phílí eins og hann sé fyrst núna að gera sér grein fyrir hversu martaðarkenndri stöðu hann er búin að vera í.  Hann bítur í neðri vörina.  ,,Æ, elsku drengur minn.”  Eftirsjáin heyrir bersýnilega í rödd pabba hans yfir að hafa ekki vitað af þessu fyrr.

Phílí-Nightmare virðist vera staddur allt annars staðar, þar sem hann horfir með aðdáun á Sydney eins og hann sé engill sem ætli að heimta hann úr helju.  Phílí finnst óhugnanlegt að sjá sjálfan sig gera þetta.  Hann borar sandöldunum og þar með berskjölduðum tánum í gólfið og finnur kuldann streyma í gegn um sig við snertingu kalda gólflatarins.  Dawn…svo fær Nightmare neinar martraðir.  En bíddu..talaði Sydney ekki eitthvað um.  Var þetta draumurinn um Reddý eða Tammý.   Hverjir eru það?

,,Sydney…”  segir Nightmare biðjandi rómi og hnippir í hvítu skyrtuermi bróður síns og án þess að þurfa skýra sig neitt frekar, virðist Sydney skilja þetta sem merkingu um að byrja á sögunni frá byrjun.

IV

 

Nightmare horfir á hvar Phílípus hefur ekki getað sleppt takinu af syni sínum sem gerir sitt besta til að sleppa úr faðmlagi hans.  Þeir hafa endurheimt sína alvöru líkama og dauðþreyttur reynir Nightmare að ná utan um allt sem gerst hefur þennan undarlega dag.  Dag?  Nei, þetta var bara morgunn en virkaði vissulega eins og heill dagur eða allavega vika í augum Nightmare.

 

Þökk sé Sydney hafði þessu hættuástandi, eins og Nightmare hafði kosið að kalla það, verið aflýst og engar afleiðingar hlutust af.  Sydney hafði útskýrt fyrir þeim að hann hafði séð alveg frá byrjun hvernig í öllu lág, frá því að hann kom inn í hásætissalinn að kanna hvort að bróðir hans væri virkilega enn að vinna.  Honum til mikils léttist hafði hann séð hann steinsofandi á borðinu og þó að Sydney væri engan veginn sammála að það væri góður svefstaður, var hann allavega feginn að bróðir sinn væri að hvílast eitthvað.  En það kom honum í algerlega opna skjöldu, þar sem hann ætlaði að mæla blóðþrýstingin og allt það sem hann gerði við Nightmare á hverjum morgni, að hann skyldi ástúðlega muldra upp úr svefni eitt ákveðið nafn.  Nafn sem að Sydney hefði vissulega viljað að Nightmare myndi bera fram með einhverri hlýju en öllu má nú ofgera.

Sydney tók fram tækin sín og sá undir eins hvað gekk á, þó að hann hefði enga hugmynd um hvernig þetta gerst.  Hann hafði aldrei heyrt um að þess konar sálnaflakk væri einu sinni mögulegt.

 

,,Þetta hefði aldrei gerst, hefði þú sofið í rúminu heima eins og ég hef þrábeðið þig um að gera.”

,,Hva…af hverju ætti þetta ekki að hafa gerst þá?”  Phílípus leit undrandi á Sydney.

,,Vegna þess að tækin mín mæla undir eins ef eitthvað óeðlilegt er á seyði.  Ég hefði jafnvel getað komið í veg fyrir þetta ef þú bara..”

,,Sydney, hvernig dettur þér í hug að ég vilji vera í rúmi tengdur við alls kyns tæki?”  Hreytti Nightmare út úr sér, enn í líkama Phílís.

,,Vegna þess að þá ertu öruggur.  Sylvi, þú verður að passa upp á öryggið þitt og heilsuna.  Þú ert nú einu sinni æðsti skapari…”

,,Já,já…”  Nightmare greip fyrir eyrun.  Honum hefði aldrei látið sér detta í hug að gera þetta ef hann væri í alvöru líkama sínum.  Þessi hegðun passaði fullkomlega við eiganda þessara líkama.

,,og bróðir minn.”

Nightmare sem átti ekkert svar við þessari einfaldu játningu, lét hendurnar síga og starði á bróður sinn.  Hann sá í fyrsta sinn glitta í örvinglun í ljósrauðum Sydney.  Nightmare heyrði út undan sér Phílípus spyrja hvort að hann gæti fengið samskonar tæki til að fullvissa sig um öryggi sonar síns og heyrði hvernig Phílí mótmælti hástöfum og sagðist ekki þurfa neitt svoleiðis.  Pabbi hans svaraði honum reiðilega til baka, að hvernig gæti hann þá útskýrt ástandið á sér og bælingarinnsiglið.  Ekkert af þessu hefði gerst ef hann hefði bara verið heima.  Phílí hreytti þá út úr sér að þetta gerðist bara vegna skærgrænu náttfatnanna sem pabbi hans hafði sett hann í og pabbi hans hváði og sagði að hann hafði bara gert það til að koma í veg fyrir að Phílí yrði kalt vegna handleggjana.  Að handleggirnir myndu taka allan líkamshita og þegar að Phílí hrópaði af hverju pabbi hans hefði þá ekki valið annan lit, fékk Nightmare nóg og skipaði þeim að þegja.  Sem þeir gerðu undir eins og þó að vanabundin skipunin kæmi frá öðrum líkama en venjulega.  Já, það þyrfti meira en að láta Nightmare skipta um líkama til að láta hann missa vald sitt sem hann hefur yfir öðrum.  Hann þoldi ekki sjá sjálfan sig rífast yfr svona smábarnalegum hlutum og var kominn með hausverk af því að greina hvort að hann væri virkilega sjálfur að gera þetta, eða hver væri að stjórna honum til að segja svona hluti.  En það sem Nightmare átti erfiðast með að skilja var, hvernig Sydney datt í hug að láta Phílí vera einan í hásætissalnum.  Phílí hafði örugglega ekki verið meira en fimm mínútur þarna inni, ef marka má hvenær svefnpurkan átti að hafa vaknað samkvæmt sögu Sydney, en samt hafði heimska drengnum næstum því tekist að drepa sig með að ýta á takkann fyrir æðstu tortímendurnar!  Þú ýtir ekki á takka sem þú veist ekkert um, hvað þá í hásætissalnum.  Hvað var drengurinn að hugsa!?  Nightmare vonaði innilega að Phílípus myndi flengja hann duglega fyrir uppátækið en þó ekki fyrr en að hann væri snúinn aftur í alvöru líkama sinn, takk fyrir. Ef hann gerði það ekki, myndi Nightmare gera það.  Það var lífsnauðsylegt að drengurinn lærði að hugsa áður en hann framkvæmir, annars myndi hann ekki lifa fram yfir fullan aldur.  En hvernig gat Sydney yfirsést svona nokkuð!  Nightmare sneri sér með þjósti að bróður sínum og setti í svartar brýnnar.

,,Sydney, hvernig…!?”

,,Þú heldur þó varla að ég hafi skilið Phílí eftir algerlega eftirlitslausan?”

Nightmare varð kjaftstopp yfir að bróðir hans skyldi lesa hann eins og opna bók en kom hálfkláruðum setninginum, ef setningar skyldi kalla, út úr sér:,,Eh…ég…”

Sydney hristi höfuðið og sagði með miklum vonbrigðahreim:,,Æ, Sylvi.  Þú getur verið svo saklaus.”

Nightmare saup hveljur og svart hárið sem stóð þegar upp í loftið, stóð upp á endana sína:,,Ég saklaus!?”

Fegðarnir sem höfðu haldið áfram að rífast í hálfum hljóðum, sneru sér eins og eitt höfuðið í áttina að Sydney og horfðu á hann eins og hann hefði sagt að æðstu tortímendurnir væru bara prakkarar.

Sydney kinkaði kolli og klappaði á svartan koll Nightmare sem krosslagði armanna og setti upp skeifu, yfir að það væri komið fram við hann eins og krakka.  Hvernig vogaði Sydney sér!?  Hann sem hafði alið hann upp!

Sydney færði höndina af kolli Nightmare og barði í borðið.

Nightmare horfði stóreygður á hvar rauði takkinn birtist:,,Hvað ertu að gera!?”

,,Prófaðu að snerta takkann, Phílí.”

,,Nei, ekki!”  Nightmare veifaði höndunum en það var of seint.  Phílí hafði komið við kallið eins og hlýðinn hundur og ýtt á takkann, áður en pabbi hans né Nightmare gátu gert neitt annað en horft bjargarlausir á.

Það sem gerðist næst kom þeim öllum á óvart nema Sydney.

,,Æ!”  Nightmare-Phílí stakk svíðandi fingrinum upp í sig eftir að hafa fengið vægt raflost.  Phílípus tók fingurinn út úr honum sem var alþakinn slefi, læknaði hann  (þó að það væri algerlega óþarfi) og hvessti augum á Sydney.

,,Sjáðu, það var aldrei nein hætta.”  Sydney brosti sjaldséðu brosi að bróður sínum.

,,Já…ég skil…”  Að sjálfsögðu var bróðir hans enginn hálfviti.  Nightmare vissi það alveg en hann gat verið stundum svo kærulaus.  Sérstaklega þegar viðkom Línu.

,,Mér skapi næst að hafa þetta alltaf raflosttakka.  Svo þú notir þá aldrei nokkurn tímann aftur á Línu.  Heyrirðu það, bróðir kær?”   Sydney laut niður að bróður sínum og það gat eitthvað haft með það að gera að Nightmare væri töluvert minni en venjulega, að hann kyngdi óttasleginn kekki í hálsinum en lofaði samt engu.  Hann gat það ekki. Hann vissi að hann þyrfti seinna meir að nota þá til yfirheyrslu.  Nema að hann gæti fengið Phílí til að uppljóstra um allt.  Phílí hlaut að vita eitthvað um hvað Lína væri að pukrast inn á lokuðu svæðunum.  Sérstaklega í ljósi þessi að það tengdi víst systur hans á einhver hátt.  Nightmare myndi beita frekar óhefðbundinni aðferð til yfirheyrslu enda fannst Nightmare hann enn fyllilega eiga skilið refsingu fyrir að hafa reynt að snerta takkann í fyrsta sinn, jafnvel þótt að engar afleiðingar hefðu hlotist af.  Phílí gat engan veginn hafa vitað það.

Phílí lyfti snjóhvítum brúnum þegar hann sá hvernig Nightmare horfði á hann úr eigin líkama og lét braka í hnúnunum.  Bíddu, bara strákur.  Um leið og þú hefur jafnað þig eftir þennan undarlega morgunn, þá…

Phílípus spurði Sydney hvort að Nightmare hafði virkilega notað æðstu tortímendurnar á Línu og hvort að það hefði verið ástæðan fyrir því að Des gekk af göflum?  Þegar Sydney svaraði játandi, fölnaði Phílípus upp og sagðist vona að Des myndi ekki leita hefnda.

Phílí kreppti hnefanna og horfði stingandi perluhvítum augum á Nightmare og sagði:,,Ef þú svo mikið sem snertir hár á höfði Línu aftur, þá er mér að mæta.”

En Nightmare bliknaði ekki einu sinni heldur sagði:,,Vinsamlegast ekki nota röddina mína til að tala vel um Línu og…mundu að þú ert heitbundin henni Sóphíu minni.  Hvort sem þér líkar það betur eða verr.”

Þar sem Phíli gnísti tönnum, hugsaði Nightmare með sér að samningshjónabandið væri eina leiðin til þess að Phílí væri öruggur en ekkert af því sagði hann upphátt.

 

V

 

Nightmare hafði verið dauðfegin þegar hann heyrði að Sydney sagði að enginn af æðstu sköpurunum vissi það sem gerst hafði og hann þyrfti ekki að hafa áhyggjur af kennslunni.  Betrayal hafði hlaupið í skarið fyrir hann eftir að Sydney sagði að bróðir sinn hafði hnigið niður af ofþreytu og Plea hafði tekið við kennslunni fyrir Phílípus, eftir að Sydney sagði Phílípus væri heima hjá veikum Phílíusi.  Tea hafði meira segja boðist til þess að klára pappírsvinnuna.  Nightmare leist ekkert á að heyra það, þar sem Tea var vitavonlaus þegar að kom að öllu skriflegu og vonaði að hann gæti komið í veg fyrir þann harmleik.  Æðstu skaparnir tóku útskýringar Sydney gildar og spurðu engra spurninga.  Nightmare létti auðsjánlega þegar hann heyrði að orðspori sínu var bjargað.  Sydney var með sálnaflutningstækið til reiðu en áður en þeir stigu inn í sitthvorn klefann, hrópaði Phílí upp yfir sig að Nightmare ætti í guðsins bænum að skipta um föt áður.  Phílí neitaði að flytjast aftur í líkama sinn ef hann þyrfti að klæðast þessum skærgrænum náttfötum sem áttu víst enn að hans mati, alla sök á þessum sálnaflutningi.  Pabbi hans andvarpaði, bað þá afsökunar, dró son sinn afsíðis og hvíslaði eitthvað að honum sem fékk Phílí til að fölna og vera í stíl við hár sitt, skegg og kyrtill.  Phílí hljóp inn í klefann og Nightmare fór inn í hinn.  Nightmare hafði ekki hugmynd um hvernig Phílí gat allt í einu haldið því fram að náttföt bæru ábyrgð á því sem var fyrir augnabliki síðan alfarið á ábyrgð Cre-Tesar.  Nei, Nightmare var viss um að Sunrise stæði að baki þessu og ætlaði hann að eiga alvarlegt orð við hann um leið og hann fengi alvöru líkama sinn.

 

Nightmare leið eins og sálin hans hefði verið ryksuguð upp, hent inn í þvottavél og lokum hent niður í óhreinatau, þegar hann loksins komst aftur í gamla líkama sinn.  Þó honum sundlaði eftir þetta ferðalag og fannst aldrei eins og heimurinn hætti að hringsnúast, var hann samt fenginn að sjá loksins aftur hendur sínar.  Að vísu var hann viss um að Phílí hefði getað lifað mun betra lífi með þessu líkama en hann nokkurn tímann og með þessu móti hefði Phílí getað verið einna öruggastur.  Pabbi hans hafði meira segja tvístigið á tímabili og þráðspurt Sydney hvort að tækið væri örugglega öruggt, hvort að það væri ekki betra að halda þeim bara svona í stað þess að eiga hættu á fá einhverja úrkynjun.  Sydney hafði beðið hann að hætta að hafa þessar áhyggjur, að þetta væri fyrsta flokks tæki frá Horror.  Þau orð höfðu engan veginn haft sefandi áhrif á Phílípus en hann lét loks tilleiðast og horfði fullur hryllings á tækið.

Um leið og Nightmare hafði getað horft eðilega á heiminn, þó að sjónin væri aftur orðin dekkri en með augum Phílís, þá öllum að óvörum reif hann í Phílí og rauk í hásætissalinn með Phílípus og Sydney á hælunum.

Phílí hafði barist um í taki hans en Nightmare hafði ekki sinnt því heldur ýtt á takka (ekki samt rauða takkann) þar til svartur skjár reis upp úr gólfinu.  Hann hreytti í syfjaðan Sunrise að vakna undir eins og taka innsiglið af Phílí, þannig að hann hlyti engan skaða af.

Sunrise þóttist ekkert skilja en þegar Nightmare urraði af pirringi,  gerði Sunrise þar sem fyrir hann var lagt og Nightmare forðasti það hrópa af gleði, þegar hann sá að Phílí gat hreyft hendurnar eðilega.  Phílípus tók það upp á sína arma að láta í ljós tilfinningar Nightmare og kreisti son sinn sem spurði pirraður hvers vegna þetta hefði ekki getað verið gert á meðan Nightmare væri í líkama Phílís.  Nightmare hreytti úr úr sér, að hann vildi ekki eiga hættu á sálnaruglningi þar sem innsiglið var beintengt við sálina hans sökum Rís Fíl bölvuninnar og að sjálfsögðu fór Nightmare ekkert út í það útskýra hvað fólst í bölvuninni, sem hafði nú borið tvisvar a góma.

Sunrise spurði hvort að þetta væri allt og þegar Nightmare svaraði neitandi, að hann vildi líka vita hvað Cre-Tes væri að hugsa með því að setja þetta stórhættulega innsigli á Phílí og hvort að Sunrise hefði eitthvað haft að gera með sálnaflakkið, lét Sunrise sig hverfa með plombi þannig að Nightmare gat ekkert gert nema urrað á svarta skjáinn.

,,Þetta fífl.  Ég verð þá að finna út úr því sjálfur.”  Hann hamrað í langborðið þannig að svarti skjárinn sökk ofan í jörðina og lét sig falla örmagna í stólinn sinn og faldi hendurnar í greipum sér.  Með naumindum hafði honum tekist að koma í veg fyrir stórslys.  En nú yrði hann að stoppa Cre-Tes í að gera hvað það sem hann ætlaði sér.  Hann ætlaði aldrei að láta neitt í líkingu við fórn Evítu eiga sér stað aftur.

 

,,Með þessu móti hefðirðu heldur ekki getað orðið hetja, Phílíus.”

Nightmare hrekkur til nútímans þegar hann heyrir Sydney segja þessi orð og spyr:,,Hetja, hvað áttu við Sydney?”

,,Heldurðu, að ég hafi ekki vitað hvað þú hafðir í hyggju,”  segir Sydney án þess að taka augun af Phílí sem kviknar undan borandi augnaráði hans og sekkur niður í faðm föður síns.

,,Hetja?”  Pabbi Phílís losar Phílí loks úr faðmlagi sínu, setur hendur á axlir hans, lyftir upp höku hans svo þeir horfist í augu og spyr ísköldum rómi:,,Hvað á hann við Phílíus?”

,,Umm…ég…”  Skyndilega fær Phílí mikinn áhuga á því að dást að gólfflísunum.

Hvað ætlaði Phílí að gera með líkama minn?  Ekki misnotaði ég hans.  Ég hefði getað eyðilagt samband hans við Línu, styrkt samband hans við Sóphíu, eyðilagt Óvini Decre og jafnvel komist að helstu leyndarmálum hans.  En gerði ég eitthvað af þessu?  Nei, ég flýtti mér til þess að bjarga honum.  En hlýt ég einhverjar þakkir fyrir?  Ó,nei aldeilis ekki….en þetta er líka betra svona.  Þessi gríma er betri en…

,,Þú ætlaðir að gera byltingu, er það ekki Phílíus?”  Spyr Sydney með ísköldum rómi í stíl við pabba Phílíusar og raddblæ sem að Nightmare hefði svarið að væri eins og hans eigin.

,,Bylt..ingu?  Er hann að segja satt Phílíus!?”  Þrumar pabbi hans þannig að svart hárið á honum feykist til.  Enginn af hinum fullorðnum höfðu beðið hann um að breyta tortímandahárinu í ljósi þess sem hann gekk í gegnum.  Hann hafði ekki einu sinni fengið tækifæri til þess að skipta úr skærgrænu náttfötunum, en hvað sem það var sem pabbi Phílíusar hafði sagt við hann áðan hafði snarvirkað þar sem Phílí var hættur að væla út af fötunum.  Bíddu..hvað sagðist Phílí ætla að gera…byl..?

,,Byltingu!”  Orðin tóku lengri tíma til að komast að í gegnum örþreytta huga Nightmare.  ,,Ertu snarvitlaus drengur!  Þú hefðir verið tekinn af lífi fyrir það!”  Nightmare varð að viðurkenna að honum hafði þótt það frekar óeðlilegt að vera svona lengi í herbergi með Phílíusi án þess að skamma hann fyrir eitthvað.  Enda kunni hann ekki við að skamma hann í líkama sínum, það var eitthvað svo rangt við það að hella úr skálum reiði sinnar við sig sjálfan, ef svo mætti að orði komast.  Nightmare nuddar gagnaugun af pirringi.  Grr…Sunrise fær það borgað fyrir að fíflast með svona lagað…!?

,,Hefirðu ekki viljað það…sjá mig tekinn af lífi?”  Spyr Phílí með þvílíkum kulda í rómnum að ef Nightmare vissi ekki betur, héldi hann að væri enn að nota raddblæinn hans.

,,Nei!  Hvernig dettur þér það í hug!?  Ég…”  Nightmare stoppar áður en hann úthellir sönnum tilfinningum sínum á borð fyrir alla til að sjá.

Phílí starir á Nightmare eins og hann hafi sagt ætla að gefa honum örlítinn hluta af Createís sem hann er með í fórum sínum.  Með grunsemdaraugum en á sama tíma er að finna von í ljósbláum augum hans.  Pabbi Phílís blikkar augunum ótt og títt eins og einhver hafi lýst með vasaljósi upp í þau og nuddar þau ákaft.  Sydney horfir svipbrigðalaus á þetta allt saman en Nightmare sér þó glitta í eilitla broshrukku við munninn á honum sem er varla sjáanleg en er þarna.

Nei, Nightmare ætlaði aldrei að sýna Sunrise að hann geti sýnt væntumþykju.  Ekki þegar að Sunrise gerir ekkert annað en að taka þá sem honum þykir vænt um…burt.

,,Eiginkona mín var tekin af lífi fyrir að mótmæla.  Ég þarf á þér að halda.”  Ég gaf besta vini mínum loforð um að vernda ykkur.

Phílí lyftir brúnum þegar gamli Nightmare svarar með svo stuttarlegu svari.

,,Einmitt það,”  segir Phílí sneyptum rómi, eins og hann ætti von á einhverju öðru.

En það er frekar erfitt þegar að þú stefnir í hverja hættuna af fætur annarri!  Hvað ef Sydney hefði ekki tengt raflost við æðstu tortímendanna takkann?  Þeir hefðu getað drepið þig fyrir að þykjast vera ég eða þeir orðið stjórnlausir á einhvern hátt!  Ekkert af þessu segir Nightmare upphátt.  Hann er feginn því að þurfa ekki að mæta til kennslu með allar tilfinningar sínar í rugli.  Hann veit varla hver hann er lengur.

,,Þið megið fara…” Nightmare snýr baki í fegðana og furðar sig á því af hverju þeir eru ekki löngu farnir.  Voru þeir virkilega bíða eftir að fá leyfi frá honum?  Hann hefði haldið að þeir myndu drífa sig út um leið og Phílí væri orðinn alheilbrigður.  Ef þeir væru löngu farnir hefði hann getað haft hemil á tilfinningum sínum.  Það var það minnsta sem hann gat gert eftir alla þjálfunina í æsku til þess að verða æðsti skapari.  Reddý var meira segja drepinn fyrir það…

Nightmare heyrir fótatak þeirra fjarlægast en allt of fljótt heyrir hann það hætta.  Hann snýr sér við og sér hvernig Phílí horfir á hann með döprum hvolpsaugum.  Þessu átti Nightmare engan veginn von á.  Hvað vill hann meira!?  Á ég að gefa honum Createís?  Það var ekki mér að kenna að þetta gerðist, heldur fíflinu Sunrise!  Ég…

,,Takk.”  Phílí hneygir sig örsnöggt fyrir Nightmare sem missir kjálkann næstum niðri í jörðina við þetta eina litla orð.  Takk…fyrir hvað er hann að segja takk…?

,,Takk fyrir að taka innsiglið af mér,”  Phílí brosir út að eyrum og hristir úlnliðina, eins og Nightmare vissi ekki hvaða innsigli hann ætti við.

Nightmare lokar munninum með hvelli:,,Umm…það var lítið…býst ég við.  En það var ekki ég sem gerði það heldur…Sunrise…ég þrábað hann reyndar en…” Hvað er að mér?  Af hverju stama ég eins og ástfanginn skóladrengur!  Ég er einn af æðsta valdinu í guðsins nafni!  Og þetta er Phílíus.  Þó hann líti út eins og afi sinn á unga aldri, mínus reyndar svarta hárið, þá er þetta ekki hann!  Ég mun aldrei fá hann til baka, ekki frekar en elsku Tammý mína né Reddý.

,,Hyp..jaðu þig héðan út..” segir Nightmare en nær ekki að setja neina tilfinningu á bak við það, svo það hljómar eins og hálfgert hvæs.  Eins og hjá ketti sem vill ekki láta klappa sér eftir að hafa verið duglegur að borða matinn sinn.

Sydney flissar að honum og Nightmare gefur frá sér hærra hvæs.

Pabbi Phílís kallar á hann fram úr ganginum:,,Komdu Phílíus.  Frívikan er byrjuð hjá þér.  Það kallar á createsís.”

Brúnin lyftist á Phílí við að heyra það sem hleypur eins hvolpur eftir ganginum.  Nightmare stendur sem beinfrosin á sínum stað eftir hurðin lokast með miklum skelli að baki feðganna.

Þetta hafði vissulega verið undarlegur dagur.

 

Endir á FF.

 

 

 

Freaky Friday III af IV

Fyrri hluti

Annar hluti

Freaky Friday Part III

 

Handleggirnir hans voru dofnir og hann klæjaði í andlitið.  Hann reisti sig við og blikkaði þungu augnlokunum.  Lófarnir þreifuðu á hröðu og köldu yfirborðinu.  Hvað í?  Hafði hann sofnaði við skrifborðið?  Nei, þetta var ekki skrifborðið hans en hvar var hann þá?  Það síðasta sem Phílí mundi var að hann hafði látið sig falla í rúmið eftir að hafa sloppið með hársbreidd frá því að vera handtekinn fyrir að hafa kveikt í trénu hans Tea.  En hann mundi ekkert eftir af hverju hann hafði gert það og það sem verra var, var sársaukinn sem fylgdi í kjölfarið í ísköldu höndum hans.

Huh?  Hann lyfti lófunum upp.  Hendurnar voru ekki lengur ískaldar og það var smá saman að færast tilfinning í þær eftir að hann hafði losað þær úr takinu á hvor annarri.  Sjónin hans var dapari en venjulega eða var bara svona dimmt þarna inni?  Hendurnar voru óvenju hrjúfar.  Hefðu þær í staðinn orðið skorpnar heldur en vera kaldar og tilfinningalausar?  Hvað gerði Cre-Tes eiginlega við hann?  Hann fann fyrir rákunum í höndunum sem minntu á árhringi í trjám.  Hann kippti í húðina sem lafði niður eins og klæði á herðatré.  Hann hryllti sig og að öðru sinni velti hann fyrir sér hvað gekk að frænda hans.  Að vísu hafði frændi hans sagt að hann vildi alls ekki að notaði óhreinu kraftana en var ekki fullt langt gengið að breyta höndunum hans í gamals manns hendur?

Phílí kipptist við þegar honum fannst hann bera kennsl á þessar trjágreinahendur.  Hann hefði þekkt þær hvar sem er og þrátt fyrir að birtan væri nánast engin hvar sem hann var niðurkomin, þá bar Phílí undir eins kennsl á þær.  Hvað er ég að gera með hendur Nightmare!?

Hann hristi höfuðið.  Nei, auðvitað átti hann við af hverju hann væri með hendur eins og Nightmare.  Af hverju ætti hann að vera með hendur Nightmare?  Það gekk engan veginn upp.  Hann kinkaði kolli og ýtti sér frá borðinu.  Borðinu?  Já, hvað borð er þetta?  Það pirraði Phílí að hann skyldi sjá alllt svona dökkt og það var líka einhver ertingur í augnkrókunum eins og væri með sand í þeim.  Phílí mundi að Sydney talaði um að sjónin gæti breyst við ofnotkun krafta.  Var það eitthvað svipað í gangi hér?  Phílí nuddaði augun klaufalega með trjágreina höndunum og rak í rogastans við að finna fyrir svipuðum árhringjum á andlitinu og voru á höndunum.  Þó að vísu væru þeir ekki jafn djúpir og myndu meira á öldugang en hringi við nánari skoðun.  Við enn nánari skoðun komst Phílí að því að hann væri með skegg en þar sem Phílí hafði verið svo rosalega upptekin af höndunum hafði hann tekið eftir því fyrr.  Hann hendist upp og fór að ofanda eins og hann væri í martröð.  Hvað var eiginlega í gangi?  Hvað brandari er þetta!?

Hann studdist við langborðið sem hann þekkti allt of vel þrátt fyrir fáar heimsóknir í hásætissalinn.  Var þetta einhver tilraun hjá Sydey sem fór hræðilega úrskeiðis?  Phílí gerði því það eina sem honum datt í hug að gæti mögulega hjálpað honum úr þessari martraðakenndu stöðu.

,,Sydney!  Sydney!  SYDNEY!”  Hrópaði hann rámri röddu og þó hann hafði enga hugmynd um hvort að Sydney væri nálægt eða ekki, var hann svo frávita af hræðslu að hann gat ekki hugsað skýrt.  Hann vonaði heitt og innilega að Sydney myndi heyra bænarróminn.  Kannski að þeir bræðurnir væru með einhvern samskiptamáta til að nota í svona neyðarlegum aðstæðum?  Phílí hafði ekki hugmynd um það og hélt því áfram að hrópa þar sem hann reif í stutt snjóhvítt hár Nightmare.  Gerðu það komdu…gerðu það komdu!

,,SYDNEEEYYYYY!!!!”

 

,,Varstu að kalla?”

Phílí hrópaði upp af gleði þegar hann sá Sydney skyndilega standa fyrir framan langborðið eins og hann hefði alltaf verið þarna.  Hann rauk um mittið á Sydney sem tók andköf og horfði með ljósrauðum undrunaraugum á hvernig einn af æðsta valdi heimsins hélt utan um hann, eins og hann væri foráðamaður hans en ekki litli bróðir.

,,Sydney, þú verður að hjálpa mér…”  muldraði Phílí í skyrtuna hans Sydney.

,,Hvað er að Sylvi?  Fékkstu martröð?”  Sydney klappaði á bakið á honum.

Martröð?  Skyndilega rann upp fyrir Phílí ljós að hann hegðaði sér eins og mesti smákrakki undir þessum kringumstæðum.  Þvert á móti ætti hann að nota þetta sjaldgæfa tækifæri.  Sérstaklega í ljósi þess að Sydney hafði greinilega enga hugmynd um það sem var raunverulega í gangi.

,,Var þetta draumurinn aftur um Tammý?  Eða kannski Reddý?”

,,Huh…?”  Phílí leit upp á Sydney en fannst skyndilega eins og þær mættu ekki ná augnasambandi annars kæmist allt upp og leit strax aftur niður.  Fær sjálfur Nightmare virkilega martraðir?  Martaðir eins og lítill krakki.  Hah, ég verð að nýta mér þetta.  Glottið hans Phílís færðist yfir aldrað andlit Nightmare.

Phílí ræksti sig og færði sig burt frá Sydney.  Hann sléttaði kyrtilinn og sagði:,,Umm já…afsakaðu þetta Cre-Tter.”  Phílí mundi skyndilega að hann heyrði Nightmare afar sjaldan nota upprunalega nafn Sydneys og sá út undan sér hvernig Sydney virtist hvort tveggja slaka á við það en einnig verða svolítið dapur ef marka mátti augnsvipinn hans.

,,Er þá…allt í lagi núna?”  Spurði Sydney varfærnislegri röddu að baki Phílís.

Phílí átti bágt með halda inni hlátrinum af tilhugsuninni um að Nightmare legði það í vana sinn að hlaupa um háls bróður síns þegar hann fékk martaðir.  Allavega virtist Sydney ekki það brugðið við hegðun hans og Phílí gat alltaf seinna meir sagt hver hann væri í raun og veru.  En það sem hann mátti fyrir alla muni ekki gera var að láta þetta tækifæri renna sér úr greipum.  Þetta gæti orðið fyrirtaks innblástur fyrir Óvini Decre, besti hrekkur sögunnar eða jafnvel…

Phílí kólnaði allur upp.  Hann fékk eina brjáluðustu hugdettu sem hann hafði nokkru sinni fengið á sinni stuttu ævi (þó að hans mati hafði hann alveg lifað nógu lengi og væri alls enginn krakki) en þær höfðu verið ansi margar.

,,Ég gæti orðið…hetja…”  tuldraði hann út um annað munnvikið.

,,Huh, varstu að segja eitthvað Sylvi?”

Í eitt augnablik hafði Phílí gleymt því að Sydney væri þarna viðstaddur og náði að halda stillingu sinni og hrópa ekki upp fyrir sig eins og smástelpa.  Hann sneri sér pollrólegur að Sydney, alveg eins og hann hefði ímyndað sér að Nightmare myndi gera í svona stöðu og sagði:,,Nei, bróðir sæll.  Alls ekki neitt.  Ef þú vildir hafa mig afsakaðann þá þarf ég að sinna mikilvægum hlutum.”  Hann bandaði aldraðri hendinni að Sydney sem virtist stórlétta fyrir eðlilegu hegðun bróður síns eða það hélt Phílí.  Honum til mikillar undrunnar hvarf dapri augnsvipurinn hans Sydney og það gætti tortryggni í ljósrauðum augum hans.

 

,,Allt í lagi…ef þú ert viss..”

 

Phílí passaði sig á anda ekki léttar þegar hann heyrði þessi orð koma eftir heila eilífið frá munn Sydneys.

,,Þú kallar þá bara ef þig vantar eitthvað.”  Sydney snerist á hæli og tók stefnuna að útgönguleiðinni sem lá að alheimshöfuðstöðvunum.

Phílí þurfti að bíta í tunguna á sér frá því að hrópa ekki til hans að stoppa og uppljóstra um allt.  Honum leið hreint ekki vel að vera í þessu ásigkomulagi og hvað leið öllum stórkallastælunum langaði hann bara til þess að fara heim og endurheimta sitt daglega líf.  Að vísu hafði lífið hans sína galla, sérstaklega hvað viðkom honum Cre-Tesi sem hafði einhver hluta vegna svo illan bifur á honum að hann hafði fangað hann í líkama Nightmare (en Phílí var þessi fullviss að þar sem Sydney kannaðist ekkert við þetta þá bæri Credesarfíflið alla sökina) þá var það líf margfalt betra en þessi óvissa.  Þetta óöryggi og þó að hann væri vanur að lifa í lygi vegna Óvini Decre og draumsins um að ganga til liðs við byltinguna í ljósi þess að hann var hreinsari, var sú lygi ekkert miðað við það að fá ekki að vera hann sjálfur.

Þrátt fyrir alla efasemdaraddirnar sem hrópuðu að honum að stoppa Sydney, að það sem hann ætlaði að gera myndi hafa afdrifaríkar afleiðingar, þá hvarf Sydney sjónum hans og þar með vonin um að geta horfið til síns venjulega lífs.

Nei, nú þýddi ekkert annað en að vera karlmaður og takast á við skyldur sínar.  Hann ætlaði að breyta heiminum, sama hvað það kostaði sama hverju hann þyrft að fórna.  Jafnvel þótt að það þýddi að hann fengi aldrei að sjá fjölskyldu sína aftur…né Línu.

Lína!  Phílí hoppaði í hálfhring frá borðinu sem hann hafði ætlaði að snúa til þegar hann minntist hennar.  Hvað ef…og það var að hans mati eitt hræðilegasta hvað ef sem hugsast gat, ef Nightmare hafði tekið bólfestu í líkama hans og myndi gera allt sem í hans valdi stóð til þess að eyðileggja hið nýmyndaða samband við Línu.  Því að hvar gat Nightmare verið annars staðar en í líkama hans?  Þetta var sígilt dæmi um sálnaflakk nema í stað þess að sálin hyrfi úr öðrum líkama og færi í annann, skiptu tvær sálir um líkama þannig að ekki myndaðist neitt tóm í millibilinu.  Phílí mundi eftir að hafa lesið sögur um slíkt sálnaflakk en hafði ekki hugmynd um að það væri gerlegt.  Sydney hafði allavega haldið því fram að það væri mjög erfitt ferli og jafnvel eitthvað sem hinn mikli Síta myndi eiga í erfiðleikum með.

En hvað ef Cre-Tes hefði gert þetta til þess að eyðileggja fyrir þeim báðum?  Phílí vissi fyrir víst að Nightmare og Cre-Tes kom ekkert alltof vel saman, ekki frekar en þeim frændunum.  En hvað gat Cre-Tes viljað með því?  Hann er ekki í neinum byltingarhug eins og Phílí…nema að hann ætli í raun að kála Nightmare á meðan Phílí er í líkama hans og taka þar með yfir æðsta skaparanna?  Þar sem Phílí kann ekkert á kraftana hans Nightmare og væri þar með algerlega varnarlaus (þó að Phílí væri alveg jafn varnarlaus í eigin líkama en hann myndi aldrei segja það upphátt) og einnig drepa Nightmare í líkama Phílís sem væri álíka varnarlaus.  Þetta væri hinn fullkomni glæpur…þannig séð.  Cre-Tes yrði allavega að láta það líta út fyrir að vera slys að þeir tveir hefðu dáið.

Auðvitað nú gekk þetta allt saman upp.  Credesarfíflið var að sjálfsögðu með puttanna í þessu eins og alltaf.

Phílí kinkaði kolli fullviss á svipinn sem er ekki svipur sem hann myndi vilja sjá á alvöru Nightmare.  En hann skyldi sko stoppa áætlun Cre-Tesar.  Hann ætlaði að gera byltinguna áður.  Já, hann skyldi svo sannarlega breyta heiminum.  Sama hverju hann þyrfti að fórna.

Phílí barði með hnefanum í langborðið með miklum grimmdarsvip.  Hafði hann virkilega heyrt plomb hljóð eða eitthvað slíkt?  Phílí leit í áttina þar sem hljóðið hafði borist og sá að rauður takki sem öskraði á hann (ekki bókstaflega samt) að ýta alls ekki á sig hafði birst.

Phílí, sem hafði aldrei séð þennan takka áður fór jafn hægt að honum og hann væri að nálgast villidýr.  Ætli þetta sé leynivopn æðstu skaparanna?  Eitthvað sem ég gæti notað gegn Credesarfíflinu?  Phílí leið eins og hann hefði séð Createísinn hrapa af himnum ofan ásamt hríðskotabyssu.  Phílí réð sig varla fyrir æsingi og fingurgómurinn hans var á hraðferð að takkanum í sömu mund að gullhurðin hrópaði:,,PHÍLÍPUS RÍS FÍL…EEEH CONCEQUENSES HEIMTAR AÐ FÁ AÐ KOMAST INN ÁSAMT PHÍLÍUSI RÍS FÍL!  HANN SEGIST HAFA HANDSAMAÐ SVARTA ELD!”

En Phílí heyrði ekkert né sjá neitt annað en þennan forboðna takkann og hrjúfótti fingurgómurinn hans var í seilingarfjarlægð frá rauða slétta yfirborðinu.   Phílí, sem vissi varla hvort hann væri staddur í draumi eða veruleika, var sama um allt annað í kringum sig nema þennan takka.  Hann og takkinn voru eitt.

Framhald næsta föstudag.  Lokahluti FF.

 

Framhald síðar- í lokahluta FF.

Freaky Friday II af IV

Fyrri hluti

II

 

,,Phílíus, hvaða fíflaskapur er þetta!  Komdu út á stundinni!”  Reiðin logar í silfurbláum augum pabba Phílíusar sem slokknar svo jafn hratt á og eldspýtu.  Nightmare dregur þá ályktun að það hljóti að vera vegna þess að hann er ekki vanur að sjá soninn sinn líkjast einna mest hræddri kanínu, þar sem hann skelfur allur frá hvirfli til ilja á skápabotninum og faðmar að sér rúmfötin.  Eða Nightmare vonar allavega að það sé sjaldgjæf sjón.

,,Hvað er að?  Varstu með martröð?”  Spyr pabbi Phílíusar með sama róminum og að hann væri að tala við lítið barn.

Martröð?  Ekki eins og þú heldur…nei.   Ef þú bara vissir…ég vona að þú komist aldrei að því…  Nightmare vogar sér ekki að líta í augun hans.  Hann hefur það á tilfinningunni að það eitt að þeir nái augnsambandi geri það verkum að Phílípus sjái beint í gegnum, því að eiga augun ekki að vera spegill sálarinnar?

,,Dreymdi þig blóðkálaskrýmsli?  Þú veist að þau eru ekki til.”  Heldur Phílípus áfram með smábarnaróminum.

Blóðkálaskrýmsli?  Nei, það eru víst til verri skrýmsli en það.  Dreymir Phílí ennþá blóðkálaskrýmslI?

Nightmare hristir höfuðið en þorir ekki að koma upp orði þar sem hann kreistir rúmfötin.

,,Hvað þá?  Hvað er eiginlega að?  Komdu út úr skápnum og segðu mér það.”

Eins og í leiðslu stendur Nightmare hægt upp af botninum og án þess að sleppa rúmfötunum gengur hann til Phílípusar sem stendur við hjónarúmið.  Nightmare mundi ekki eftir eins barnalegri hegðun hjá sér, síðan hann hafði verið neyddur til að eyða Reddý sínum, sex ára gamall.  Þá hafði hann líka falið sig inni í skáp.  Honum leið betur að hafa eitthvað til að halda utan um.  Það veitt honum öryggi.  En öryggi gegn hverju?  Það var langt síðan að Nightmare hafði liðið svona hjálparlausum, eins og hann gæti sér enga björg veitt.  Hvað ef Phílípus myndi ráðast á hann um leið og sannleikurinn kemur í ljós?  Í raun er það varla hvað ef, því að Phílípus myndi hiklaust stökkva á Nightmare fyrir að stofna syni hans í hættu en myndi hann gera það, þegar að Nightmare er í líkama sonar hans?  Myndi hann virkilega ráðast á Phílíus?  Hvað átti Nightmare að gera ef að það kæmi til átaka þeirra á milli?  Hann veit um gríðarlegu reiðina sem býr í Phílípusi, hann hefur orðið vitni að henni oftar en hann getur talið með talnagrind.  Varla gat Nightmare notað krafta Phílíusar á móti á honum?  Sömu kraftarnir og Katharíanna notaði til þess að drepa meiri hlutann af fjölskyldu sinni, þó að það hefði reyndar verið áætlað.  En hvað ef kraftarnir myndu fara úr böndum og Nightmare myndi í ógáti drepa Phílípus?  Það síðasta sem hann vill er að Phílí þurfi líka að bera þá hræðilegu byrði að vera morðingji, þó að það væri ekki nema sem Nightmare í líkama hans sem hefði gert það.  Nightmare ætlar að gera allt í sínu valdi til þess að koma í veg fyrir að einhvern annar þurfi að lifa þann hrylling.  Nei, fyrr myndi hann stökkva út um gluggann…

,,Phílíus…Phílíus?”

Nightmare hendist upp og er næstum búin að líta í augu Phílípusar en er fljótur að horfa á hendur hans sem benda honum á rúmfötin í fangi hans.

,,Viltu ekki setja rúmfötin á sinn stað?”

Þegar Nightmare hristir höfuðið, segir Phílípus:  Allt í lagi, þér líður kannski betur að hafa eitthvað sem mamma þín átti.”

Evíta…átti þetta?  Nightmare lítur betur á sængurfötin sem hann heldur utan um og sér hvernig grænu og rauðu blómin tengjast saman á stönglunum.  Hann klökknar upp.  Hefði ég vitað að Sunrise væri þegar búin að finna ,,lausn”  með Des.  Þá hefð ég aldrei fylgt áætlun Cre-Tesar eftir.  Þrátt fyrir Síestu… ég hefði aldrei..ég hefði aldrei…

,,Fyrirgefðu,”  muldrar Nightmare í sængina.

,,Ha, hvað sagðirðu Phílíus?”

,,Fyrirgefðu,”  Nightmare grípur með aumri hendinni í skyrtuerminina hans Phílípusar.  Hann myndi aldrei hafa gert þetta sem æðsta vald heimsins en gat beðið fyrirgefningar í þessum líkama án þess að eiga hættu á eyðileggja orðspor sitt.  Ég ætlaði að vernda Evítu…ég ætlaði að vernda Önnu.  Ég ætlaði að frelsa þær frá fórninni.  Ég ætlaði að gera það…ég veit um leið.  Cre-Tes gerði það til að bjarga Síestu….en ég var of hræddur.  Of hræddur um að enda eins og langafi minn…

Phílípus, sem auðsýnilega hefur ekki minnstu hugmynd um það sem er raunverulega í gangi, brosir dauft, leggur handlegginn yfir son sinn sem stífnar upp, dregur hann að sér og segir:,,Er það sem hefur verið að angra þig?  Ég er ekki lengur reiður við þig.  Þó ég skilji ekki af hverju þú kveiktir í trénu hans Tea.”

,,Ha!  Gerði han..ég það!?”  Nightmare lítur beint á Phílípus sem heldur undan um hann en beinir strax augnliti sínu á höndina sem heldur utan um vinstri öxlina hans.  Phílípus tók utan um mig…?   Það hefur ekki gerst síðan…síðan að pabbi hans dó.  Enginn hefur tekið utan um mig í mörg ár…nema kannski Sóphía.

,,Já, manstu ekki einu sinni eftir því?”

,,Nei…iii.”  Af hverju gerði Phílí það?

,,Credesarfíflið hefur greinilega heilaþvegið þig.  Hann setti þetta dawnítas innsigli á þig.”  Phílípus sleppir tökunum um axlir Nightmare og kreppir hnefann.

,,Innsigli!?”  Verknir í handleggjum Nightmare stigmanast við stækkun augasteina hans sem verða á stærð við diska.   Innsigli!  Er það þess vegna sem mér er svona illt í handleggjunum.  En það er stórhættulegt!  Hvað er Cre-Tes að hugsa!?  Bíddu, heilaþveginn?  Hvenær hitti Phílí Cre-Tes?

,,Manstu ekkert sem gerðist í gær?”

,,Neiii…”  Ég hef ekki hugmynd um hvernig ég endaði sem Phílíus.  Ætli Cre-Tes hafi eitthvað með það að gera?

,,Við verðum að fara strax til Credesarfíflsins og fá hann til að fjarlægja þetta innsigli.  Mér líst ekkert á að senda þig í skólann svona.  Þú getur ekki einu sinni umbreytt hárinu.”  Phílípus bendir á tortímandahárið og Nigthtmare beinir augunum upp að hárinu.  En stíftnar svo upp í stíl við hárbroddana og starir fram fyrir sig steinilostinn.

Skólann?  Phílíus….sem ég…ó,nei það á eftir að verða stórslys!

,,Nei, við verðum að drífa okkur í skólann!”  Hrópar Nightmare á eftir Phílípusi sem er á leið út úr herberginu.

,,Ha, ég hefði haldið þú myndir vilja stökkva á þetta tækifæri til þess að sleppa skólanum.”  Phílípus snýr sér að honum með steingráar upplyftar augabrýr.  Þó að augu þeirra mætist sér hann ekki í gegnum Nightmare eins og Nightmare hafði óttast en er jafnframt pirraður yfir því þar sem að það hefði gert það sem hann er að segja, miklu auðveldara.

,,Nei, þú skilur ekki!  Ég verð að stöðva hann!”  Nightmare veifar handleggjunum eins og hann sé að reyna takst á loft.

,,Hann, hvern?  Um hvern ertu að tala Phílíus?”

Já, ég er að tala um Phílíus en ég get ekki sagt honum það.  Hann mun aldrei trúa mér…nema það er reyndar eitt…  Nightmare rækir sig og reynir að gera sig eins og djúpraddaðann og hann getur með raddböndum Phílíusar.

,,Ég veit hvað gerðist fyrir þrjátíu árum síðan.”

,,Þrjá…tíu árum?  Um hvað ertu að tala Phílíus…? Varla stofndagshrekkinn…þú vissir þegar af honum…”  Phílípus er eitt spurningarmerki í framan.

,,Ég veit af hverju þú myrtir..”  Nightmare kemst ekki lengra því að allskyndilega hefur Phílípus gripið um munninn á honum.

,,Staðreyndin hverfur ekki þó þú reynir að þagga niðri í mér, Phílípus…” segir Nigthtmare með sama uppgerðar dimma rómnum um leið og Phílípus sleppir honum sem sest með plombi á rúmið.

Phílípus er einna líkastur rómverskri marmarastyttu þar sem hann setur á rúminu og segir titrandi rómi:,,Hvernig..hvernig geturðu vitað það?  Ég hef engum sagt þetta.  Anna vissi þetta reyndar þar sem sá eini sem veit þetta, sagði henni þetta víst…”  Hann kipptist til, stekkur upp og lítur það snöggt og djúpt í augun á Nightmare, eins og hann búist við einhver annar sé að fela sig inni í syni hans.  Nightmare langar einna mest til að hlaupa í felur þegar rauði liturinn sem hann sjálfur er svo þekktur fyrir, þekur allt í einu andlit Phílípusar en áður en hann fær tækifæri til þess að gera það, hefur Phílípus gripið traustataki um axlir hans og hann hrópar að honum með þvílíku hatri í rómnum:,,NIGHTMARE!  Hvað gerðiðu við son minn!?”  Hann hristir hann til eins og djúsfernu.

Tennurnar í Nightmare glamra sem rétt nær að koma út úr sér:,,Ég..ég..ég get get get út út út skýrt…” Vonandi en…sá var fljótur að sjá að þetta væri ég…

Phílípus hættir að hrista hann til, sleppir honum og snýr sér að honum með þvílíkri heift í augunum:,,Ég hefði mátt vita að það var einum of undarlegt að sonur minn skyldi ekki muna neitt og hegða sér svona.  Svo að þess vegna faldirðu þig í skápnum!”

,,Ef þú leyfðir mér að útskýra…”

,,Það er eins gott fyrir þig að þú hafir ekki látið eyða honum!”

,,Nei, að sjálfsögðu ekki!  Af hverju ætti ég að gera það!?”  Phílí er sem annað barnabarn mitt.   Ég myndi aldrei meiða hann…nema þegar hann á það skilið.  En annars aldrei!  Því vekur þetta innsigli hjá mér miklar áhyggjur…

,,Hvar er hann, Nightmare!”  Þrumar Phílípus þannig að hárið á Nightmare feykist til eins og í stormi.

,,Í skólanum…eða ég held það allavega.  Phílípus þú verður að losa son þinn við þetta innsigli undir eins.”

,,Ég veit það og þess vegna verð ég að finna hann og…”

,,Þvi lengur sem hann er undir því, þvi hættulegra.”

,,Hættulegra…ja hann gæti misst vitið eins og An..Katharíanna.”

,,Hann gæti misst lífið,” segir Nightmare eins og hann væri að telja upp innkaupalistann sinn og þögn fellur á í herberginu eins og hann hefði hent sprengju þangað inn.

Loksins finnur Phílípus aftur röddina og segir:,,Lífið…?”

,,Já, hver minuta sem fer til spillis…”

,,AF HVERJU SAGIRÐU ÞAÐ STRAX!?” Phílípus þrífur í handlegginn á Nightmare og dregur hann með sér út úr herberginu.

,,Eg vissi ekki að þetta væri innsigli hvað þá þetta…” segir Nightmare vælulegu rómi en leyfir Phílípus samt að draga sig áfram og láta þá báða hverfa inn í sinnepsgula móðu.

 

,,Veistu eitthvert hvert við eigum að stefna?” Spyr Nigthmare þegar þeir stíga út úr sinnepsgulu móðunni fyrir framan skaparaskólann.

Phílípus stendur ráðvilltur á maramaratröppunum:,,Nei…reyndar..reyndar ekki…hver veit hvað Phílíus gæti tekið til bragðs með líkama þinn?”  Hann hristir höfuðið.

,,Hásætissalinn,” segir Nightmare og tekur á rás upp stigapýramídann sem liggur að kúluhúsinu.

Phílípus hleypur á eftir honum  hrópandi:,,  Bíddu, hvernig getum við komist þangað inn!?  Æðstu skapararnir munu aldrei trúa okkur!!!?”  Hrópar hann eins og Nightmare væri ekki löngu búin að finna það út.

Nightmare andvarpar þar sem hann stendur frammi fyrir gullhurðinni:,,Stingu giftingarhringnum inn í raufina hérna.”  Hann bendir á hurðina og Phílípus gerir það hikandi eftir að Nightmare hastar á hann að drífa sig og hefur útskýrt að Rís Fíl hringinn sé hægt að nota í neyðartilfellum.

Nightmare heldur áfram þegar að gullhurðin opnast:,,Ég veit um ráð.  En við verðum að fórna einu leyndarmáli til þess.”

,,Leyndarmáli…ekki þó?”  Phílípus horfir á Nightmare biðjandi augum sem hristir höfuðið en þegar að léttirinn ætlar að taka yfir Phílípus, bætir hann við:,,Nei, ég er að tala um hver Svarti eldur er.”

Phílípus fer allur undan í flæmingi og horfir inn í svart tómið sem blasir við þeim, eftir að hurðin opnaðist:,,Ég….veit ekkert um hvað þú ert að tala…”

,,Heldurðu að virkilega að ég hafi ekki vitað það?”  Nightmare lyftir svörtum brúnum.

Phílípus strýkur yfir skallablettinn á milli steingráu háranna og forðast á líta á Nightmare, álíka skömmustulegur og hann hefði gleymt að læra heima:,,Ja…eg…þú gerðir aldrei neitt i þvi….fórst reyndar með herför gegn blöðunum en aldrei beint að honum…”  Hann snýr fingri í hring.

,,Að sjálfsögðu ekki.  Ég sá aldrei neina ástæðu til þess….ekki fyrr en hann fór að rugla sér og söguhetjunni sinni saman.”

,,Já, það er heldur verra…”  Phílípus hnykklar brýnnar og horfir rannsóknaraugum á Nigthmare með hönd undir kinn.

Nigthmare andvarpar álíka þreytulegur á svipinn eins og sá sem hefur enga hvíld fengið lengi og skyndilega er virkar Phílí jafngamall og Nightmare er.

Hann segir jafn hægt og hann væri að útskýra fyrir litlu barni:,,Ég er ekki hann að þykjast vera Nightmare.  Jafnvel hann myndi ekki leggjast svo lágt og ég er ekki það góður leikari.  Hann veit ekkert um þitt myrkasta leyndarmál þitt er það nokkuð?”

Phílípus hristir höfuðið:,,Nei…ég hef aldrei sagt honum það.  Anna var su eina sem vissi þetta en það var vegna þinnar vitneskju en ekki minnar.  Ég veit ekki hvernig hann myndi taka því og ég sé heldur enga ástæðu fyrir hann til þess að vita það….”  Hann slær vísifingursfingurgómunum saman.

,,Þá sér hann að hann þarf ekki að vera fullkominn eins og systir hans var.”

,,…Fullkominn?  Eg vil bara að hann sé öruggur….sem hann er ekki i augnablikinu…og hamingjusamur…sem hann er ekki…”

,,Ekkert okkar er það.”

,,Huh…ertu viss um áætlunina?”  Phílípus lítur inn tómið sem liggur inn í hásætissalinn en þrátt fyrir að hurðin sé opin eiga þeir ekki að komast þangað inn nema með gildri ástæðu, eitthvað sem telst neyðartilfelli og þarf ekki leyfi frá æðstu sköpurunum til þess að koma lengra.

,,Handviss.  Drífum okkur…”  Nightmare snýr sér að gullhurðinni sem stendur opin og tilkynnir ástæðu þeirra fyrir komu þeirra.

,,PHÍLÍPUS RÍS FÍL…EEEH CONCEQUENSES HEIMTAR AÐ FÁ AÐ KOMAST INN ÁSAMT PHÍLÍUSI RÍS FÍL!  HANN SEGIR HAFA HANDSAMAÐ SVARTA ELD!”  Hrópar gullhurðin og Nightmare og Phílípus hlaupa inn um leið og svarta tómið hverfur.

Framhald næsta föstudag.

Freaky Friday I hluti af IV

Varúð! Þessi saga var skrifuð sem áskorun á milli vina og ber ekki taka á neinn hátt alvarlega. Gott dæmi um það er titilinn hér fyrir neðan sem gat ekki ákveðið sig.

Vissulega koma þó fram hlutir sem tengjast persónunum en atburðurinn sjálfur gerðist aldrei, enda er sagan kölluð hvað ef.  Hefði ef til vill mögulega getað gerst í  2.bók.   Það er því vísað í margt sem kemur ekki fram fyrr en í þeirri bók en 2.bókin er ekki væntanleg fyrr en sumarið 2014.

Vona að þið getið haft eitthvað gaman þessu. 🙂  Gleðilegan föstudag!

This story has not been translated but will be soon.

Freaky Friday/ Furðulegur Föstudagur/Dawnis Dawn dagur

 

Hann fann fyrir stingandi verkjum i handleggnum en ólíkt náladofa, dreifðist verkurinn alla leið upp í höfuð.  Hafði hann sofið eina ferðina enn, sitjandi í stólnum sínum og notaði handleggina sem púða.  Nei, þetta voru allt öðruvísi verkir og hann fann fyrir mjúku undirlagi undir sér en ekki hörðu.  Hafði Sydney virkilega fært hann heim í rúm?  Hafði litli bróðir hans virkilega gengið svona langt?

Hann settist upp án þess að opna augun og nuddaði augun með höndunum, sem hann sárverkjaði í.  Hann varð að hætta að sofa svona á skrifborðinu.  Kannski var það rétt hjá Sydney að hann ætti ekki að vinna svona mikið.  En hafði hann annað en vinnuna til að dreifa huganum?  Til að dreifa huganum frá því sem hann vildi gleyma og því sem hann hafði fórnað til að komast á þennan stað?

Í því sem hann strauk fingri yfir kinnina, galopnaði hann augun þar sem ekki fann hann fyrir kitlinu á fingurgóminum sem fylgdi því að strjúka yfir skeggið.  Hann þreifaði á andlitinu og stökk af rúminu.  Snjóhvítu skeggbroddarnir voru með öllu horfnir og að mati Nightmare hefði hann allt eins getað verið nakinn, svo mikil var hneysan.

Enginn æðsti skaparinn hefur nokkru sinni látið sér það detta í hug að vera skegglaus.  Hann vissi ekki einu sinni að það væri hægt.  Að skeggið hlyti að vera eitthvað sem að væri áfast eftir að maður væri að gerður æðsta skapara.  Hafði Sydney virkilega rakað það allt af til þess að refsa honum fyrir að vinna svona yfir sig?  En Nightmare hafði aldrei vitað til þess að Sydney ætti það til að hrekkja hann.  Hann fór að vísu oft á bak við hann, sérstaklega þegar að kom að Línu sem hann leit á sem dóttur sína en á hinn bóginn upplýsir Sydney hann um allt sem viðkom Phílí.  Enda Phílí að hans mati eins og óþekkur frændi sem þurfti í sífellu að fylgjast með að væri ekki að brjóta allt og bramla og slasa sig í leiðinni.  Þrátt fyrir þá skoðun notaði Sydney Phílí hiklaust til að prófa uppfinningar sínar enda Phílí sá eini sem var viljugur til og Nightmare hefur gefið leyfi fyrir því, svo lengi sem að það væri ekki neitt lífshættulegt.  Nightmare vissi því ekki betur en að allt væri gott á milli þeirra bræðra þó að þeir væru alltaf ósammála um hvernig höndla eigi Línu Descre.  En það var Lína.  Allt sem viðkom Línu var flókið og umdeilt.   Þar á meðal tilvist hennar.  Hefði Nightmare vitað hvaða afleiðingar þetta myndi hafa seinna meir, hefði hann aldrei fallist á áætlun Cre-Tesar Rís Fíl.   En þrátt fyrir að Cre-Tes ætti það til að gera stórfurðulega hluti var hann heldur enginn hrekkjalómur.  Því var bara einn sem kom til greina hjá Nightmare að gæti tekið upp á svona nokkru og lifað í þeirri villu að hann myndi lifa það af…

 

,,Phílíus!  Ertu ekki enn farinn á fætur?”  Heyrðist hrópað frá neðri hæðinni.

Phílíus, hvað er hann að gera heima hjá mér?  Nei…hvað er pabbi hans að gera hérna?

Eftir að augnaráð Nightmare hafði lokið hraðri skoðun sinni um umhverfið sitt, saup hann hveljur og þrátt fyrir að hafa aldrei verið í þessu herbergi bar hann undir eins kennsl á það.  Nightmare leit út um gluggann og sá hvar tréð hans Tea stóð grafkyrrt fyrir framan.  Sá hvernig greinin sem var næst glugganum teygði sig í áttina að glugganum á annarri hæðinni á heimili Línu.  Til að kóróna allt voru dökkbláir herbergisveggirnir prýddir myndum úr Óvinum Decre.  Hvað er ég að gera í herbergi Phílíusar!?

,,Ég hélt að hefði sagt þér að ég myndi ekki lýða það ef þú kæmir of seint aftur.  Þú ert í nógum vandræðum yfir því sem gerðist í gær. Drífðu þig á fætur!”  Heyrðist kallað og ef marka mátti raddstyrkinn, stóð eigandi raddarinnar alveg við stigann.   Skór gengu á brott inn í herbergi sem Nightmare hélt að væri eldhúsið ef marka mátti hvernig glumdi í áhöldunum sem lögð voru á borð.

Að Nightmare læddist óþægilegur grunur.  Kvíðahnútur á stærð við steinvöllung myndaðist í maganum hans þegar hann renndi þvalri hendinni í gegnum hár sitt sem var óvenju mikið og dökkt..  Hann rak augun í húðflúrið á vinstri handleggnum.  Merkið hans..Des.  Hvaða sjúki brandari er þetta?  Nightmare lokaði augunum í uppgjöf.  Ég vona að mér skjátlist…ég vona að þetta sé ekki það sem ég held.

Með lokuð augun læddist Nightmare fram á gang, hélt niðri sér í andanum og þreifaði sig meðfram veggjunum, þar til hann greip um hurðarhún og fór inn í herbergið sem hann hélt að væri baðherbergið og lokaði á eftir sér.

Loks opnaði Nightmare augun.  Hann missti andlitið þegar hann sá að þetta var ekki baðherbergi heldur hjónaherbergið.  Nei!  Ég ætlaði ekki hingað inn!  Eins og það að hafa farið herbergjavillt væri ekki nóg til að Nightmare liði eins og hann væri innikróaður, missti hann andann við að líta í skápaspegilinn.

Þó að Nightmare gerði það ekki að venju sig að líta oft í spegil, þá vissi hann það fyrir víst að það var ekki eðilegt að sjá ljósblá augu í stað perluhvítra, svart hár í stað snjóhvíts eða það sem var að hans mati allra verst, fimmtán ára stráklíkamann klæddan í dökkgræn náttföt sem Nightmare gat svarið að Phílí þætti of barnaleg.  Einnig hataðist Phílí við dökkgrænan lit út af blóðkálinu og því olli það furðu Nightmare að hann skyldi vera svona til fara.   En þrátt fyrir þá skoðun á útganginum var það allra síðasta ástæðan þess að Nightmare reif af öllum krafti í svart hárið sitt og öskraði eins og hann ætti lífið að leysa:,,NEIIIIIIIIIIII!”

Hann var þó fljótur að átta sig á að þetta var hreint ekki besta leiðin til þess að láta lítið fyrir sér fara og öryggisverndarþjálfunin minnti hann á að best væri að hörfa og hugsa upp áætlun.   Nightmare heyrði hratt fótak frammi á ganginum og var snöggur að stinga sér inn í tréskápinn og loka á eftir sér.

,,Phílíus?”

Nightmare heyrði hvernig áhyggjufull rödd Phílípusar barst í gegnum viðinn.  Hann hélt niðri í sér andanum og hélt að sér fótunum.  Hann vissi að það var bara tímaspursmál hvenær Phílípus finndi felustaðinn en það síðasta sem hann vildi var að mæta honum óundirbúin.

Þó að allajafnan væri Nightmare ekki svona dauðhræddur við reiði Phílípusar, var hann alls ekki tilbúin að mæta reiði föðurs sem hefur misst soninn sinn.  Þó að það væri ekki nema tímabundið.

Hvar er Phílíus?  Ekki gerði hann þetta við mig?  Er þetta einhver hrekkur eða tilraun sem fór úrskeiðis…eða ekki gerði Sunrise þetta til þess að…vera Sunrise.  Eitt var þó víst og það var að Nightmare langaði ekkert sérlega til þess að reyna útskýra stöðu sína fyrir Phílípusi.  Hann mun aldrei trúa mér að ég eigi engan þátt í þessu.  Hann kennir mér um allt en hann hefur reyndar góðar forsendur fyrir því.  Nightmare vissi fyrir víst að hann yrði ekkert sérlega kátur ef að hann kæmist að því að Tea eða Sunrise hefði aðsetur í líkama sonar síns.  En hvar er Phílíus…?

Skápahúninum var snúið og skyndilega var titrandi húninn versti ótti Nightmare þar sem hjartað hans ólmaðist í brjósti Phílíusar Rís Fíl.  Ég er ekki tilbúinn!

 Framhald næsta föstudag

Hægt er að lesa meira hér um persónurnar (Nightmare , Phílí og Lína)

Ný síða opnuð – Nýtt líf /New homepage – New life

Loksins er komin nýja heimasíðan fyrir Línu Descret.  Þessi síða er meira hugsuð til þess að vera ,,static“ en bloggsíða eins og sú gamla var, www.linadescret.blogspot.com.

Uppfært!  Mun halda áfram að birta fréttir og aukaefni.

Ætlaði að opna heimasíðuna í dag þar sem þrjár af mínum persónum (Lína, Phílí og Phílípus) eiga afmæli, 15. sunrise eða 15. ágúst í okkar tímatali.  Auk þess ætla ég að taka viðtal við þær allar út frá spurningum sem Proust lagði fyrir persónur sínar.  Á morgun hefst svo hvað ef framhaldssagan Freaky Friday eða Dawnis Dawndagur, í tilefni þess að það er föstudagur og verður hver hluti birtur á föstudegi.  Ég samdi hana á sínum tíma fyrir vinkonu mína en við skoruðum á hvor aðra að skrifa svona Freaky Friday sögu fyrir persónur okkar.  Hennar hluti var svo mikilvægur þáttur í cross-over sögunni sem við erum að gera saman en við stefnum að því að klára hana í nanó.

Rough english translation:

I have finally opened a new homepage.  This page will be static and not a blog like my old one, www.linadescret.blogspot.com.

I had planned on opening the new homepage today since three of my characters have birthday the 15th sunrise or the 15th of Agust.   As well on opening the site I plan on writing a short interview for each of my characters and will be inspired by Prout’s questions.   Tomorrow will the what if story Freaky Friday or Dawnis Dawnday start, to celebrate it is Friday and will each of the four parts be published on Friday.  I wrote it a while back for my friend but we challenged each other to write a Freaky Friday story for our characters.  Her part of the bargain suddenly became important in the crossover story we are writing together and plan on finishing in nanowrimo.

I am currently working on translating more of the site into English.

 

Ný síða í vinnslu

Er að vinna í síðunni.  Þessi síða mun taka við af www.linadescret.blogspot.com.

 

 

Viðtal við stjórnanda Rithringur.is útgáfunnar

Viðtal við mig vegna Rithringur.is útgáfunnar.

Smásögur 2013- Þetta var síðasti dagur lífs míns

 

View original post